Διεθνή

Ο Μάρτης της πανεργατικής και των πλατειών στη Γαλλία συνεχίζεται, όπως υποδηλώνει και το “αγωνιστικό ημερολόγιο” που χρησιμοποιείται από τους διαδηλωτές και τους συμμετέχοντες στις Ολονυκτίες: στις “40 Μαρτίου” (9 Απρίλη), όπως λένε και οι ίδιοι, έγιναν διαδηλώσεις σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Γαλλίας και, σε πολλές από αυτές τις πόλεις, Ολονυκτίες διαδέχτηκαν την κινητοποίηση. 

 

Η διάθεση για μια γενικευμένη αμφισβήτηση στις πολιτικές που ακολουθούνται τα τελευταία χρόνια στη Γαλλία φαίνεται στις συζητήσεις που ανοίγουν στις πλατείες ξεκινώντας από την εργατική “μεταρρύθμιση”, τον διαβόητο “νόμο Ελ Χομρί” (από την Υπουργό Εργασίας της κυβέρνησης Βαλς, Μυριάμ Ελ Χομρί). Οι συμμετέχοντες όμως δεν περιορίζονται σε αυτόν. Τα θέματα που έχουν συζητηθεί στο δημόσιο χώρο διαπερνούν όλο το φάσμα της κοινωνίας και των πολιτικών εξελίξεων: το προσφυγικό και η αλληλεγγύη, η κοινωνική ασφάλιση, η άνοδος της ακροδεξιάς, η αλληλεγγύη στο ελληνικό κίνημα κατά της λιτότητας, ο ρατσισμός, ο σεξισμός, τα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα, το περιβάλλον κ.α. Στις περισσότερες περιπτώσεις οι συμμετέχοντες δεν επιτρέπουν σε αντιδραστικές φωνές να καπελώσουν το κίνημα αυτό, όπως φαίνεται από το κυνήγι φασιστών που έγινε στη διαδήλωση της Νάντ, αλλά και από την αποδοκιμασία-εκδίωξη του “διανοούμενου” Αλέν Φίνκιλκράουτ (που στο παρελθόν έχει εκφράσει “προβληματισμούς” για τον εκφυλισμό του δυτικού πολιτισμού από την πολυπολιτισμικότητα) από την πλατεία Δημοκρατίας – περιστατικό που δε δίστασαν να εκμεταλλευτούν τα κυρίαρχα ΜΜΕ και η ίδια η Υπουργός Εργασίας για να δώσουν μια εικόνα επιθετικού αντιδημοκρατικού όχλου στον κόσμο της πλατείας.

 

Η πραγματικότητα όμως είναι ότι πρόκειται για ένα κίνημα που, εμπνευσμένο από την Ισπανία, την Ελλάδα, τις ΗΠΑ και την Αίγυπτο, ψάχνει να βρει τρόπους να διευρυνθεί η δημοκρατία και να γίνουν προσβάσιμοι σε όλους οι δημόσιοι χώροι, ο δημόσιος διάλογος και οι κοινωνικές δομές που χτίζει ο εργαζόμενος κόσμος με τους φόρους και την εργασία του. Πρωτοβουλίες όπως, μεταξύ άλλων, το στήσιμο κοινωνικού ιατρείου στην πλατεία Δημοκρατίας και προπαγάνδιση των δράσεων του κινήματος στους μεγάλους σταθμούς του Παρισιού οργανωμένη από τους εργαζόμενους στα τραίνα, πιέζουν προς την κατεύθυνση να γίνει η 28 Απρίλη πανεργατικός ξεσηκωμός και να ανοίξει αυτά τα ζητήματα. 

 

Στο κοινωνικό ιατρείο, οι εργαζόμενοι στην Υγεία ανοίγουν, μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο, την κουβέντα για την πρωτοβάθμια περίθαλψη, το δημόσιο χαρακτήρα της υγείας και την κοινωνική ασφάλιση. Οι εργαζόμενοι στα τραίνα, που αντιμετωπίζουν εδώ και καιρό την απειλή να εργαστούν σε συνθήκες σαν αυτές που ετοιμάζονται για όλο τον εργατικό κόσμο με το νέο νόμο, καταγγέλουν τη στάση των συνδικάτων που καλούν σε ξεχωριστές απεργίες: εκφράζουν έναν ολόκληρο κόσμο που αυτή τη στιγμή βγαίνει στις ανοιχτές πλατείες και ζητάει σύνδεση των αγώνων. Όπως λέει η ανακοίνωση των εργαζόμενων στα τραίνα: “αν το κίνημα κερδίσει, θα τολμήσει η κυβέρνηση να την πέσει στους σιδηροδρόμους δυο μήνες αργότερα; Αν ο νόμος Ελ Χομρί περάσει, θα μπορέσουν να κερδίσουν μόνοι τους οι σιδηρόδρομοι αυτόν τον αγώνα;”

 

Σημαντικό επίσης κομμάτι του ξεσηκωμού είναι η νεολαία: παρά το γεγονός ότι η τελευταία μεγάλη κινητοποίηση έγινε εν μέσω σχολικών και πανεπιστημιακών διακοπών, μαθητές και φοιτητές έδωσαν το δυναμικό παρών σε πολλές πόλεις της Γαλλίας. Και πάλι, η στάση των συνδικάτων να υποτιμήσουν και να υπονομεύσουν τη σημασία της συμμετοχής της νεολαίας καταγγέλθηκε σε παρεμβάσεις στο διάλογο των πλατειών. Τη στιγμή που οι φοιτητές και οι μαθητές αγωνίζονται ενάντια στο νόμο που θα κατεδαφίσει ορισμένα από τα πιο βασικά εργασιακά δικαιώματα και τους “υπόσχεται” μια ζωή ελαστικής και εντατικοποιημένης εργασίας, φοιτητικές παρατάξεις της Δεξιάς όπως η Fage παρουσιάζουν σαν “νίκη” του κινήματος κάποιες μικροϋποχωρήσεις (παράταση φοιτητικής υποτροφίας για κάποιους μήνες, παράταση επιδόματος ενοικίου μέχρι τα 30, επιστροφές κόστους εγγραφής στα πανεπιστήμια μέχρι 1000 ευρώ), για να το γυρίσουν “σπίτι του”. Αντίθετα, οι φοιτητές του Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος (NPA) καλούν σε καταλήψεις διαρκείας καθώς το κλίμα στις συνελεύσεις είναι πολύ δυναμικό και θυμίζει το κίνημα του 2006.

 

Στο Μονπελιέ, όπου κάτοικοι γειτονικών χωριών κατέβηκαν για να πάρουν παράδειγμα και να δημιουργήσουν με τη σειρά τους δικές τους πλατείες, ένας μαθητής δήλωσε στο δημόσιο διάλογο: “Είμαστε πολλές εκατοντάδες μαθητών, έτοιμοι να αγωνιστούμε για το μέλλον μας. Και θα το κάνουμε ακόμα και μέσα στις διακοπές, έχουμε βαρεθεί να μας λένε ότι βγαίνουμε στους δρόμους μόνο και μόνο για να χάσουμε μάθημα”.

 

Μετά τις δύο συγκλονιστικές διαδηλώσεις του Μαρτίου και το ξεκίνημα του κινήματος της Ολονυκτίας, οι πλατείες ξεκινούν τις δικές τους ολονυκτίες η μία πίσω από την άλλη. Η έμπνευση έφτασε μέχρι και τις Βρυξέλλες, δείχνοντας ότι η αμφισβήτηση ξεπερνάει τα όρια του νόμου Ελ Χομρί και τα σύνορα της Γαλλίας.