ΑΠΟ ΤΑ «ΡΕΤΙΡΕ» ΜΕΧΡΙ ΤΑ «ΥΠΟΓΕΙΑ» Ενιαίο κίνημα με τα πιο δυνατά κομάτια μπροστά

Το ρεφρέν διαρκώς επαναλαμβανόμενο και βαρετό: Οι εργαζόμενοι του δημοσίου τομέα που είναι «προνομιούχοι» σε σχέση με τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα. Οι υψηλόμισθοι του δημοσίου που είναι «προνομιούχοι» σε σχέση στους κακοπληρωμένους του δημοσίου. Οι μόνιμοι που είναι «προνομιούχοι» απέναντι στους συμβασιούχους. Και οι συμβασιούχοι και οι stagiers που είναι «προνομιούχοι» απέναντι στους ανέργους. Τα αναπαρήγαγαν όλα αυτά τα παπαγαλάκια και έτσι, αλλά και ανάποδα: «Τα μέτρα είναι μόνο για το δημόσιο, δεν θα πιάσουν τις ΔΕΚΟ». «Τα μέτρα αφορούν το Δημόσιο και τις ΔΕΚΟ, δεν πιάνουν τον ιδιωτικό τομέα». «Δεν θα θιχτούν οι συντάξεις» κ.ο.κ.

Οι γενικές απεργίες στις 24 Φλεβάρη και 5 Μάρτη ήταν η ζωντανή απόδειξη ότι οι εργαζόμενοι δεν έχαψαν αυτά τα παραμύθια που ανελλιπώς σερβίρανε η κυβέρνηση, oι Πρετεντέρηδες και ενίοτε και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες. Μετανάστες, μικροπωλητές, δημοσιογράφοι, γιατροί, εργαζόμενοι, άνεργοι, συμβασιούχοι, μηχανικοί, εργαζόμενοι στις ιδιωτικές τηλεφωνίες και οδηγοί των λεωφορείων, η εργατική τάξη με όλη της την πολυχρωμία κατέβηκε στο δρόμο σαν μια γροθιά, με ένα κοινό αίτημα: «Όχι στα μέτρα, όχι στο Πρόγραμμα Σταθερότητας».

Η 24ωρη απεργία σε όλες τις συγκοινωνίες έδειξε πόσο μεγάλη είναι η δύναμη της εργατικής τάξης όταν ενώνεται και χρησιμοποιεί το μεγάλο της όπλο, την καθολική γενική απεργία. Δεν δούλεψε κανείς και μια πόλη 4 εκατομμυρίων ανθρώπων παρέλυσε. Αυτή είναι η τεράστια δύναμη των μεγάλων οργανωμένων εργατικών χώρων - δημόσιων και ιδιωτικών.

Το ίδιο και οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ, μπορούν να παραλύσουν την οικονομία και να βυθίσουν όλη τη χώρα στο σκοτάδι κατεβάζοντας τους διακόπτες, με την ίδια ευκολία που οι εργαζόμενοι στον ΟΤΕ και τις υπόλοιπες τηλεφωνίες μπορούν να σταματήσουν τις επικοινωνίες. Γι´ αυτό είχε ιδιαίτερη σημασία το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι στις Συγκοινωνίες, την ΕΥΔΑΠ, τη ΔΕΗ προχώρησαν σε 24ωρη απεργία και όχι σε στάση εργασίας στις 5 Μάρτη, καθώς και ότι, μετά από καιρό, οι απεργοί της ΕΘΕΛ, της ΔΕΗ, του ΟΣΕ συμμετείχαν την ίδια μέρα, με μαζικά μπλοκ στο συλλαλητήριο έξω από τη Βουλή.

Δύναμη για όλους

Η συμμετοχή των δυνατών αυτών συνδικάτων ατσαλώνει τον απεργιακό αγώνα ενάντια στο πρόγραμμα σταθερότητας. Αποτελεί δύναμη όχι μόνο για τους ίδιους, αλλά για ολόκληρη την εργατική τάξη. Πόσοι εργαζόμενοι, αλήθεια, που δουλεύουν σε μικρούς δύσκολους εργασιακούς χώρους, δεν χρησιμοποίησαν την 24ωρη απεργία των συγκοινωνιών για να απεργήσουν και να μην πάνε στη δουλειά τους στις 5 Μάρτη; Πόσοι ακόμα θα μπορούσαν να κάνουν το ίδιο, αν οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ έκαναν διακοπή στην παροχή ρεύματος στις επιχειρήσεις την ίδια μέρα;

Τα δυνατά συνδικάτα και οι ομοσπονδίες σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα είναι δύναμη για όλη την εργατική τάξη - και μόνο η ύπαρξή τους δίνει θάρρος στα πιο αδύναμα κομμάτια όχι μόνο να απεργήσουν, αλλά να στήσουν τα σωματεία σε νέους χώρους δουλειάς, να οργανωθούν οι ίδιοι στους χώρους τους.

Γι´ αυτό και η στάση τους και οι αποφάσεις τους σε στιγμές, όπως οι σημερινές, έχουν εξαιρετική σημασία για το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα - από αυτά τα συνδικάτα περιμένουν όλοι, να γίνει το πρώτο βήμα. Περιμένουν από την ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ να κάνει το βήμα και να βγει σε απεργία διαρκείας και καταλήψεις, όπως έκανε ενάντια στο ασφαλιστικό το 2008. Περιμένουν από την ηγεσία της ΔΟΕ, που άνοιξε το κύκλο των πανεκπαιδευτικών αγώνων με την απεργία διαρκείας το 2006, (που οδήγησε στις φοιτητικές καταλήψεις και το Δεκέμβρη) να κάνει το ίδιο και σήμερα.

Αυτοί είναι οι χώροι που πρέπει να προχωρήσουν τώρα, θαρρετά, σε μετωπική σύγκρουση με την κυβέρνηση. Οι απολυμένοι της Ολυμπιακής (και αυτοί σε ΔΕΚΟ ήταν, αλλά από την πολύ «οικονομία δυνάμεων» της ηγεσίας της ΟΣΠΑ κατέληξαν άνεργοι) δείχνουν το δρόμο με την κατάληψη του Γενικού Λογιστηρίου, το ίδιο και οι υπό απόλυση εργαζόμενοι στο Λαναρά που κατέλαβαν τράπεζες στην Κομοτηνή.

Αυτή είναι η ώρα για τους εργαζόμενους και τους συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ να συγκρουστούν στους χώρους με τις επιλογές και τις επιθέσεις της κυβέρνησης και την κορυφή της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.

Αυτή είναι η ώρα και για τους συνδικαλιστές της Αριστεράς να ξεπεράσουν - όχι μόνο τη διάσπαση με τις ξεχωριστές συγκεντρώσεις και δράσεις - αλλά και την ηττοπάθεια και τις παθητικές, άχρηστες γενικότητες ότι «ο κόσμος δεν είναι έτοιμος τώρα» και χρειάζονται «μακροχρόνιοι αγώνες» και «το ζήτημα δεν είναι οι αγώνες αλλά η πολιτική» και άλλα τέτοια. Σήμερα είναι η μέρα, τώρα είναι η ώρα - και το σήμερα θα καθορίσει το αύριο. Με λιγότερα λόγια και περισσότερες πράξεις.

Δηλώσεις εργαζόμενων

Aπολύθηκα από μια ιδιωτική εταιρία συμβούλων που ονομάζεται «Αειφόρος Ανάπτυξη» μετά από 2,5 χρόνια δουλειά. Σε αντικατάστασή μου θα πάει ένα παιδί με 350 ευρώ, χωρίς ασφάλεια, με πτυχίο και μεταπτυχιακό, με τη λογική ότι τον παίρνουν για εκπαιδευτικούς λόγους, αυτά είναι τα stage στον ιδιωτικό τομέα.

Την επόμενη της απεργίας, στις 25 Φλεβάρη, μου έγινε μια προειδοποίηση γιατί εγώ εναντιώθηκα για εντατικοποίηση μέσα στη δουλειά. Η εταιρία στηρίζονταν στην 100% υπερεργασία των εργαζομένων, δεν υπήρχε περίπτωση να σου πληρώσουν υπερωρία γι´ αυτό. Ο άνθρωπος που την έχει, σε άλλο όνομα βέβαια - ο οποίος συμβαίνει να είναι και σύμβουλος στο υπουργείο Περιβάλλοντος - παρουσιάζεται ως think tank της οικολογίας.

Τη μεθεπόμενη της απεργίας με απολύσανε. Αυτό που έχω να πω σαν εργαζόμενη στον ιδιωτικό τομέα συνεχώς επί 14 χρόνια είναι ότι από εδώ και πέρα θα θεωρούν το να σε βάζουν στο ΙΚΑ σαν «προνόμιο». Η πορεία σήμερα είναι καταπληκτική, αλλά δεν φτάνει μια 24ωρη απεργία. Χρειάζεται να κάνουμε διαρκείς απεργίες. Αυτοί στηρίζονται στο φόβο του κόσμου να διατηρήσει τη δουλειά του. Το μόνο που μπορεί να τους πονέσει είναι αυτό.

Ελένη Μπούμπουρα

Αυτά τα μέτρα που πήραν είναι προκαθορισμένα. Θα πρέπει όλοι να ανησυχούμε για το αν θα εξασφαλίσουμε την καθημερινότητά μας, τα προς το ζην. Πιστεύω ότι βρισκόμαστε στην αρχή και τα δύσκολα έπονται. Θα πρέπει να το συνειδητοποιήσουν όλοι αυτό, ότι δεν υπάρχει αύριο. Να συνειδητοποιήσουν ότι σε αυτόν τον αγώνα, δεν περισσεύει κανένας. Και κάθε μέρα ενωμένοι, να μην περάσει τίποτα από αυτά που θέλει το κεφάλαιο.

Οι παλιές συνδικαλιστικές ηγεσίες να ξέρουν ότι τα χρόνια που πέρασαν, τα καλά, και δεν μπόρεσαν να καταφέρουν πολλά πράγματα, πέρασαν, τελείωσαν. Τα συνδικάτα πρέπει να γίνουν η φωνή και η ασπίδα των εργαζομένων.

Γιώργος Γιάσσας, εργαζόμενος στον ΟΣΕ

Ημουν εργαζόμενος στη ΔΙΕΚΑΤ, τεχνική εταιρία. Μας άφησαν απλήρωτους 9 μήνες και μετά μείναμε χωρίς δουλειά. Τον είδαμε τον ιδιωτικό τομέα, βγάζουν κέρδη οι πλούσιοι, τα βγάζουν στο εξωτερικό και εμάς μας πετάνε στο δρόμο. Και αφού μας πετάξαν στο δρόμο και από εκεί, ετοιμάζουν τώρα να μας περικόψουν και τα 600 ευρώ που μας δίνουν στο δημόσιο. Είμαι με 11μηνη σύμβαση ιδιωτικού δικαίου στο δημόσιο, δεν μας αναγνωρίζουν καμιά προϋπηρεσία, μας δίνουν το βασικό και μόνο το παιδί και το γάμο και μετά όταν τελειώσουμε δεν παίρνουμε καμιά αποζημίωση -και κάποιοι, όχι όλοι, υπό προϋποθέσεις μπορεί να πάνε ταμείο ανεργίας. Απεργίες, πορείες, κινητοποιήσεις, σήμερα πρέπει να γίνει περικύκλωση της Βουλής, να μην μπει κανένας μέσα να μην ψηφίσουν το νομοσχέδιο.

Γ. Μ., Συμβασιούχος στον Οργανισμό Τουριστικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης

Τα νέα μέτρα είναι σκέτη κοροϊδία απέναντι στους εργαζόμενους, δεν το ανεχόμαστε αυτό, γι´ αυτό θα αντιδράσουμε με κάθε τρόπο για να μην περάσουν. Είναι ευθεία επίθεση στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις πολλών χρόνων που έχει το εργατικό κίνημα συνολικά. Η επίθεση στους μισθούς, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, το πάγωμα των αυξήσεων στους συμβασιούχους και όλη αυτή η φορολογική λαίλαπα συνιστούν ένα περιβάλλον αρνητικό για την κοινωνία. Η κοινωνία όμως είναι πάνω από τα κέρδη, είναι πάνω από τα λαμόγια, τους τραπεζίτες, τους χρηματιστές και γι´ αυτό το λόγο η αντίδραση είναι επιβεβλημένη. Οι πρώτες απαντήσεις που δοθήκαν δίνουν ένα μήνυμα ότι θα υπάρχει και συνέχεια, που θα είναι μεγάλη. Χρειάζεται ξεσηκωμός για να ανατρέψουμε το Πρόγραμμα Σταθερότητας.

Βασίλης Γρετσίστας, μέλος ΔΣ Σωματείου Εργαζομένων στο ΚΕΘΕΑ

Σήμερα απαντάμε με αγωνιστικές κινητοποιήσεις στα αντιλαϊκά μέτρα της κυβέρνησης που θα είναι ο θάνατος του εργαζόμενου κόσμου και του κάθε πολίτη αυτής της χώρας. Πρέπει να γίνει αναδιοργάνωση και ανασύσταση του κοινοβουλίου ολόκληρου. Μόνο με αγώνα μπορούμε να βγάλουμε άκρη. Χρειάζεται λαϊκή επανάσταση».

Γιάννης Τσαλίμογλου, Λιμενεργάτης στον ΟΛΠ