Προς μεγάλη μου απογοήτευση και πικρία, την 1η Αυγούστου 2022 δέχτηκα τηλεφώνημα από τον νομικό εκπρόσωπο του ιδιωτικού σχολείου (Εκπαιδευτήρια Κωστέα-Γείτονα), όπου εργαζόμουν τα τελευταία 6 χρόνια, με το οποίο μου ανακοινώθηκε, άνευ αιτιολογίας, η απόλυσή μου.
Ο λόγος που μου ανακοινώθηκε τη συγκεκριμένη στιγμή είναι διότι αυτή ακριβώς είναι η ημερομηνία που η κόρη μου έγινε 18 μηνών και μίας ημέρας. Είναι η ημερομηνία που ο νόμος «επέτρεψε» στον εργοδότη μου να με απολύσει και να με «τιμωρήσει» που έγινα μητέρα. Αυτό υπήρξε το μοναδικό μου «παράπτωμα» δεδομένου ότι ο εργοδότης μου είχε όλο τον χρόνο να προβεί σε απόλυση, εφόσον δεν ήταν ικανοποιημένος από τις επαγγελματικές μου επιδόσεις, πολύ πριν μείνω έγκυος. Επικουρικά αναφέρω ότι το ίδιο το σχολείο ανανέωσε τη σύμβασή μου σε αορίστου (2018-2022), μετά την αρχική διετή ορισμένου χρόνου (2016-2018), καθώς και ότι η ανατροφοδότηση από τους μαθητές μου και τους γονείς τους υπήρξε πάντα πολύ θετική. Δεν μου δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να αποδείξω αν διατηρώ τις επαγγελματικές μου δεξιότητες και ως μητέρα πλέον δασκάλα, αφού αυτούς τους τελευταίους 18 μήνες ήμουν σε άδεια μητρότητας και ανατροφής τέκνου και θα επέστρεφα στην εργασία μου για πρώτη φορά, μετά την άδεια, την 1η Σεπτεμβρίου του 2022.
Μια μικρή σύνοψη της προσπάθειάς μου να γίνω μητέρα, μια προσπάθεια για την οποία σήμερα φοβάμαι ότι «τιμωρούμαι»: χρειάστηκε να λείψω δύο σχολικές χρονιές (επιπλοκές πλακούντα/αιμορραγία που με κράτησαν σχεδόν όλους τους μήνες της κύησης στο κρεβάτι, άδεια μητρότητας, άδεια ανατροφής τέκνου). Χρειάστηκε να κάνουμε τρεις φορές εξωσωματική γονιμοποίηση, απείχα από τα καθήκοντά μου ελάχιστα, το πολύ μία μέρα κάθε φορά. Το σχολείο γνώριζε τον λόγο. Είχα μοιραστεί με τη συντονίστρια του τμήματός μου την αγωνία και τον πόνο μου μετά την αποβολή που είχα.
Πέρα από το προσωπικό και βιοποριστικό ζήτημα που θέτει η απόλυσή μου καθώς και η ανακοίνωσή της την τελευταία στιγμή πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς, με πρόσθετες ψυχολογικές και οικονομικές προεκτάσεις και θέματα, όπως η προετοιμασία του παιδιού και η δική μου, ο αποθηλασμός, το κόστος φύλαξης του παιδιού που έχει ήδη δρομολογηθεί, η απόρριψη άλλων επαγγελματικών προτάσεων, η αδυναμία εύρεσης νέας εργασίας για την τρέχουσα σχολική χρονιά, κλπ, την ακόμα μεγαλύτερη απογοήτευσή μου προκαλεί (τόσο σε εμένα όσο, θέλω να πιστεύω, και σε κάθε γυναίκα, άντρα και παιδί αυτής της χώρας/κοινωνίας) το αντιφατικό και οξύμωρο γεγονός ότι ένα αυτοαποκαλούμενο ευνομούμενο κράτος (και μάλιστα με έντονο δημογραφικό πρόβλημα) δημιουργεί νόμους τιμωρητικούς προς τη μητρότητα.
Το αντιφατικό και οξύμωρο γεγονός ότι ένας εκπαιδευτικός φορέας, ένα σχολείο(!), επιλέγει να τιμωρήσει τη μητρότητα. Το αντιφατικό και οξύμωρο γεγονός ότι μια συνάδελφος, μητέρα και η ίδια, διευθύντρια του σχολείου, συνηγορεί ή επιτρέπει να τιμωρηθεί η μητρότητα. Το αντιφατικό και οξύμωρο γεγονός ότι μια συνάδελφος, μητέρα και η ίδια, συντονίστρια τμήματος, συνηγορεί ή επιτρέπει να τιμωρηθεί η μητρότητα. Το γεγονός ότι ένας επιχειρηματίας, πατέρας ο ίδιος, συνηγορεί ή επιτρέπει να τιμωρηθεί η μητρότητα. Τέλος, πιο πολύ με απογοητεύει το γεγονός ότι θα αναγκαστώ να μεγαλώσω ένα παιδί σε μία κοινωνία με σοβαρό έλλειμμα ευαισθησίας και αξιοκρατίας, που γηράσκει αλλά δεν φαίνεται διδάσκεται.
Έλσα Γεωργούση, καθηγήτρια ισπανικής γλώσσας