Αυτό το Σάββατο 23 Ιούνη, στον κήπο του Σεράφειου Κολυμβητηρίου στην οδό Πειραιώς, η εφημερίδα Εργατική Αλληλεγγύη γιορτάζει τα 32 χρόνια κυκλοφορίας της. Από τον Ιούνη του 1986 όταν εκδόθηκε το πρώτο, μηνιάτικο τότε, φύλλο της μέχρι σήμερα και αφού έγινε δεκαπενθήμερη και στη συνέχεια εβδομαδιαία, η διακίνησή της σε εργατικούς χώρους, σχολές και γειτονιές έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι των αγώνων του κινήματος, ένας μόνιμος συμπαραστάτης των απεργιών, των καταλήψεων, των διαδηλώσεων, όλων των μαχών της εργατικής τάξης και της νεολαίας.
Ταυτόχρονα με τον ρόλο της σαν ένα δίκτυο συμπαράστασης για τα τμήματα της τάξης που βγαίνουν στους αγώνες, η σταθερή παρουσία της Εργατικής Αλληλεγγύης σε κάθε χώρο και γειτονιά όλα αυτά τα χρόνια ήταν και παραμένει οξυγόνο για την πολιτική συζήτηση που γίνεται παντού. Σε όλη τη διαδρομή της, σε όλες τις “διχάλες” και τις μεγάλες πολιτικές επιλογές, η Εργατική Αλληλεγγύη, προσανατολισμένη πάντα στην προοπτική της επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού, άνοιγε με τις απόψεις και την επιχειρηματολογία της δρόμους για το κίνημα και την Αριστερά.
Το 1989, όταν η επίσημη αριστερά έψαχνε την “κάθαρση” από τα σκάνδαλα του ΠΑΣΟΚ μέσα από τη συγκυβέρνηση με τη ΝΔ, η Εργατική Αλληλεγγύη έλεγε ότι δεν είναι αυτός ο δρόμος. Μέσα από τις σελίδες της υποστήριζε ότι η απογοήτευση από τη σοσιαλδημοκρατία και τη διάψευση των υποσχέσεων της “αλλαγής” μπορούσε να γίνει αφετηρία για την επιστροφή των ιδεών του κινήματος του Μάη του '68 και του Πολυτεχνείου του '73, των ιδεών της επαναστατικής αλλαγής. Αντίστοιχα, το 1991, απέναντι στους πραξικοπηματίες που προσπαθούσαν με τα τανκς να σώσουν την ΕΣΣΔ από τον Γκορμπατσώφ, η Εργατική Αλληλεγγύη έλεγε: Σοσιαλισμός από τα κάτω.
Φωνή του Διεθνισμού
Το 1992-93 όταν άνοιγε το Μακεδονικό, η Εργατική Αλληλεγγύη ήταν η φωνή του διεθνισμού και της αντίστασης στα εθνικιστικά συλλαλητήρια, αποδομώντας από τότε όλους τους εθνικιστικούς μύθους, αποκαλύποντας όπως και σήμερα τις επιθετικές επιδιώξεις του ελληνικού καπιταλισμού στα Βαλκάνια και στηρίζοντας ξανά το δικαίωμα των γειτόνων μας να ονομάζονται όπως θέλουν. Το ίδιο διάστημα, όταν ο Μητσοτάκης μετέτρεπε το πρώτο κύμα μεταναστών από την Αλβανία σε “λαθρομετανάστες” και άνοιγε το δρόμο σε κάθε είδους ακροδεξιούς και ναζί να κάνουν επιθέσεις, η Εργατική Αλληλεγγύη έλεγε “χωράνε όλοι” κόντρα στις ταλαντεύσεις κάθε είδους. Και έβαζε έτσι τις βάσεις για την ανάπτυξη ενός αντιρατσιστικού κινήματος που τα επόμενα χρόνια θα απαιτούσε καθαρά νομιμοποίηση όλων των μεταναστών, ιθαγένεια σε όλα τα παιδιά, ανοιχτά σύνορα για όλους τους εργάτες και εργάτριες.
Το 1995, όταν οι απεργίες στη Γαλλία μπλόκαραν την επίθεση στις συντάξεις, η Εργατική Αλληλεγγύη κήρυξε το τέλος του “μακρύ συντηρητικού χειμώνα” που καθήλωνε την υπόλοιπη αριστερά στην απογοήτευση. “Χρόνια τώρα η επίσημη προπαγάνδα μας βομβαρδίζει με ένα μόνιμο μοτίβο: το μέλλον μας βρίσκεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν πρέπει με κανένα τρόπο να χάσουμε αυτό το τρένο. Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση έξω από την ΕΟΚ, την εφαρμογή της Συνθήκης του Μάαστριχτ, την υλοποίηση των «κριτηρίων της σύγκλισης». Όποια χώρα αρνηθεί αυτό το μονόδρομο, μας λένε, κινδυνεύει να καταντήσει Αλβανία, καταδικασμένη στη φτώχεια μέσα από την απομόνωση”, έγραφε τότε, το Δεκέμβρη του 1995, η σελίδα “Η Άποψή μας”.
Και συνέχιζε “Όταν το 1991 υπογραφόταν η Συνθήκη του Μάαστριχτ, η Εργατική Αλληλεγγύη από αυτές τις στήλες απαντούσε στην προπαγάνδα του «εκσυχγρονισμού» βάζοντας το ερώτημα: πού τραβάει αυτός ο μονόδρομος; Μπροστά στο 1996 ή πίσω στο 1966; Δείχναμε με στοιχεία ότι στην Αγγλία και τη Γαλλία, όπως και στην Ελλάδα, τα μεροκάματα των πιο χαμηλόμισθων κομματιών της εργατικής τάξης είχαν ήδη γυρίσει πίσω πολλά χρόνια και θα έπεφταν κι άλλο αν προχωρούσε αυτή η επίθεση των καπιταλιστών.
Τώρα, που βρισκόμαστε μια ανάσα από το 1996, οι εργάτες της Γαλλίας με το ξέσπασμά τους φέρνουν στην επιφάνεια αυτή την απλή αλήθεια που μας έκρυβαν οι προπαγανδιστές του καπιταλισμού. Ο «μονόδρομος της σύγκλισης» δεν οδηγεί στην πρόοδο, αλλά στο πισωγύρισμα, στο πετσόκομα των κατακτήσεων, όπως οι συντάξεις, η δωρεάν Παιδεία, η κοινωνική πρόνοια. Κανένας δεν μπορεί να πει ότι η Γαλλία είναι μια «καθυστερημένη» χώρα. Πάντα μας έλεγαν ότι είναι μπροστά μας και πρέπει να κάνουμε θυσίες για να την φτάσουμε. Τώρα οι εργάτες της Γαλλίας μας βροντοφωνάζουν ότι πρέπει να εξεγερθούμε ενάντια σ' αυτήν την πολιτική.
Αλλά το πιο σημαντικό μήνυμα της Γαλλίας δεν είναι μόνο ότι χρειάζεται να παλέψουμε. Είναι και η απόδειξη ότι μπορούμε. Είναι η χειροπιαστή αλήθεια για τη δύναμη της εργατικής τάξης, που όταν μπαίνει σε κίνηση κάνει ακόμα και την πιο υπεροπτική άρχουσα τάξη να τρέμει. Όπως τόσες φορές στο παρελθόν, με την Κομμούνα το 1871, με τις καταλήψεις των εργοστασίων το 1936, με την αντιναζιστική Αντίσταση το 1944, με τον Μάη το 1968, οι εργάτες της Γαλλίας έρχονται να θυμίσουν στην εργατική τάξη παντού, σ' όλο τον κόσμο, πού βρίσκεται πραγματικά το μέλλον: όχι στον καπιταλισμό και τις θυσίες του, αλλά στην πάλη των εργατών, στην Επανάσταση και το Σοσιαλισμό”.
Οι εξελίξεις επιβεβαίωσαν αυτές τις εκτιμήσεις. Το 1999, η ΕΑ χαιρέτισε τις διαδηλώσεις ενάντια στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου στο Σιάτλ σαν αφετηρία ενός νέου αντικαπιταλιστικού κινήματος που ξαναφέρνει τις ιδέες της ανατροπής στην ημερήσια διάταξη σε όλο τον πλανήτη. Μπήκε μπροστά στην οργάνωση των αντίστοιχων διαδηλώσεων στην Πράγα το 2000 με σύνθημα “Να κάνουμε την Πράγα το Σιάτλ της Ευρώπης”. Και άνοιξε το δρόμο για την επιτυχία της Γένοβα το 2001, όταν εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές από την Ιταλία και όλη την Ευρώπη πολιόρκησαν τους G8 με σύνθημα “Είσαστε G8, είμαστε 6 δισεκατομμύρια”. Η ΕΑ έδωσε μάχη για να αναδείξει τον αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα του νέου κινήματος κόντρα σε όσους ήθελαν να το περιορίσουν σε αντιπαγκοσμιοποιητικό και αντινεοφιλελεύθερο.
Πρωτοστάτησε στο αντιπολεμικό κίνημα του 2002 και του 2003 ενάντια στις επεμβάσεις στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, με κορυφαία στιγμή την 15 Φλεβάρη του 2003. Προσφέροντας πολύτιμα πολιτικά επιχειρήματα ενάντια “στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας” του Μπους και των προθύμων του, αλλά και ενάντια σε όσους ακόμα και μέσα στην αριστερά κρατούσαν “ίσες αποστάσεις” ανάμεσα στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και στην αντίσταση των λαών που βρίσκονταν στο στόχαστρο. Και ξεκίνησε την προσπάθεια να δώσει την αναγκαία πολιτική έκφραση στο νέο αντικαπιταλιστικό και αντιπολεμικό κίνημα, στηρίζοντας την δημιουργία της Αντικαπιταλιστικής Συμμαχίας στις εκλογές του 2004.
Αντικαπιταλιστική Αριστερά
Αυτές οι πολιτικές επιλογές άνοιξαν το δρόμο για τη συσπείρωση των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στη συνέχεια. Ο ρόλος της Εργατικής Αλληλεγγύης στην συγκρότηση της ΕΝΑΝΤΙΑ, αμέσως μετά το μεγάλο απεργιακό κίνημα που συνόδεψε την κυβέρνηση Καραμανλή αλλά και τις φοιτητικές καταλήψεις του 2006-7 που ανέτρεψαν την ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων, ήταν καθοριστικός. Το ίδιο ισχύει για την συγκρότηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αμέσως μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008. Η Εργατική Αλληλεγγύη ήταν βασικός πολιτικός οργανωτής του εγχειρήματος που έγινε κεντρική δύναμη μέσα στην Αριστερά και τώρα εκπροσωπεί την αντικαπιταλιστική πτέρυγα του κινήματος, συσπειρώνοντας χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες στις γραμμές της. Μέσα από τις σελίδες της τα τελευταία χρόνια, το αντικαπιταλιστικό μεταβατικό πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δεμένο με τους αγώνες ενάντια στις μνημονιακές επιθέσεις, έχει αναδειχτεί ως η πιο ρεαλιστική πρόταση διεξόδου και εργατικής εναλλακτικής στην καπιταλιστική κρίση.
Η Εργατική Αλληλεγγύη συνεχίζει να παίζει αυτό το διπλό ρόλο, της συμπαράστασης σε κάθε εργατική μάχη και της πολιτικής στήριξης του κινήματος, σήμερα. Η Γιορτή της το Σάββατο 23 Ιούνη είναι ένα βήμα για να οργανώσουμε καλύτερα όλες τις μάχες το επόμενο διάστημα. Τα συνεργεία του ΣΕΚ που διακινούν την Εργατική Αλληλεγγύη στους εργατικούς χώρους, τις σχολές και τις γειτονιές τους χτίζουν ένα δίκτυο από κάστρα εργατικής αντίστασης. Και σε αυτή την προσπάθεια θέλουν κάθε αγωνιστή και αγωνίστρια μαζί τους.
Εργατική Αλληλεγγύη: Γενάρης 1989, Σεπτέμβρης 1991, Δεκέμβρης 1995
Εργατική Αλληλεγγύη: Απρίλης 1992, Ιούλης 2001, Δεκέμβρης 2003
Εργατική Αλληλεγγύη: Νοέμβρης 1993, Γενάρης 1998