Διεθνή
Κύπρος: Δεν λύγισαν τα «νοσοκομούθκια»

Για 18 μέρες οι νοσηλευτές έγραφαν ιστορία. Έγραψαν μια από τις πιο όμορφες σελίδες του εργατικού κινήματος στη Κύπρο. Η απεργία τους θα είναι σημείο αναφοράς για τους μελλοντικούς αγώνες που θα χρειαστεί να δώσουν τόσο οι ίδιοι αλλά και άλλοι κλάδοι εργαζομένων.
 
Έδωσαν μια άνιση μάχη με πανίσχυρους αντιπάλους. Αντιμετώπισαν μια ανάλγητη και αδίστακτη τρόϊκα, Αβέρωφ, Γεωργιάδης, Πετρίδης, που τους απειλούσε και τους συκοφαντούσε καθημερινά, και έναν πρόεδρο που με υπεροψία και αλαζονεία τους έδινε τελεσίγραφα. Αντιμετώπισαν τον άγριο πόλεμο από την ηγεσία της ΠΑΣΥΔΥ που ήθελε πάση θυσία να τους συντρίψει. Αντιμετώπισαν έναν αδίστακτο αρχιεπίσκοπο που συντάχθηκε με το κεφάλαιο και την εργοδοσία (όπως έκανε πάντα η ηγεσία της εκκλησίας από τις απεργίες του ’48 μέχρι σήμερα). Αντιμετώπισαν μια πρωτοφανή επίθεση από την πλειοψηφία των ΜΜΕ με ψέματα, διαστρεβλώσεις και συκοφαντίες. Αντιμετώπισαν εκείνον το γραφικό τύπο με την παρέα του που παρίστανε τον εκπρόσωπο των ασθενών, αλλά στην ουσία έπαιζε το παιχνίδι της κυβέρνησης.
 
Ακόμη και η συμπαράσταση που είχαν από άλλες συντεχνίες ήταν στην πραγματικότητα φραστική και καμιά στιγμή δεν μετατράπηκε σε έμπρακτη στήριξη του αγώνα τους, με κάλεσμα για συμμετοχή στις κινητοποιήσεις τους, ενίσχυση του απεργιακού τους ταμείου και άλλα. Μπορεί η μεγάλη μάζα των εργαζομένων να έβλεπε με συμπάθεια τον αγώνα τους αλλά ήταν συνεχώς εκτεθειμένη στην προπαγάνδα και τα ψέματα του αντίπαλου που είχε όλα τα μέσα στη διάθεσή του. Παρ’ όλα αυτά έδειξαν μια τεράστια αντοχή, ενότητα και αποφασιστικότητα, προκαλώντας τον εκνευρισμό του Υπουργού Υγείας και της Κυβέρνησης. Τα «νοσοκομούθκια» δεν γονάτισαν όπως τους περίμεναν μέσα σε λίγες μέρες. Αντίθετα έδιναν κάθε μέρα μαθήματα μαχητικότητας και αγωνιστικότητας. Ο πανικός της κυβέρνησης φάνηκε τις τελευταίες μέρες που κατάφυγαν στα τελεσίγραφα, τους εκβιασμούς και τους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς.
 
Οι νοσηλευτές της ΠΑ.ΣΥ.ΝΟ δεν κέρδισαν τα άμεσα αιτήματα τους για αναγνώριση και επαρκή στελέχωση. Κέρδισαν όμως και κάτι πολύ πιο σημαντικό, και ανεκτίμητο, αυτές τις 18 μέρες. Κέρδισαν την αυτοπεποίθηση της συλλογικής τους δύναμης. Είδαν πόση δύναμη έχουν όλοι μαζί. Έμαθαν την αξία της ενότητας και της αλληλεγγύης. Άνθρωποι που μέχρι χτες δεν γνωρίζονταν ή είχαν μια τυπική σχέση έγιναν συναγωνιστές σε ένα δίκαιο και ευγενή αγώνα και έμαθαν να στηρίζονται ο ένας πάνω στον άλλο. Ακόμη και συνάδελφοί τους από την ΠΑΣΥΔΥ συστρατεύτηκαν μαζί τους ή έβλεπαν με συμπάθεια τον αγώνα τους (με εξαίρεση τα «κοπέλια» του Χατζηπέτρου).
 
Εργατική Δημοκρατία
Θυμήθηκαν και θύμισαν την τεράστια αξία της εργατικής δημοκρατίας, της δημοκρατίας στους εργατικούς χώρους και στους αγώνες. Εφάρμοσαν δημοκρατικές διαδικασίες που έχουν ξεχαστεί από τις περισσότερες συντεχνίες, ιδιαίτερα του δημόσιου τομέα. Μετέτρεψαν τις Γενικές Συνελεύσεις σε χώρους ζωντανής συζήτησης, ζύμωσης και λήψης αποφάσεων. Ξαναθύμισαν τι σημαίνει δυναμική κινητοποίηση οργανώνοντας μερικές από τις πιο δυναμικές κινητοποιήσεις των τελευταίων χρόνων. Έβαλαν την φρεσκάδα και τη φαντασία τους σε συνθήματα. Έδειξαν ακόμη το μεγαλείο της ψυχής τους προσφέροντας τις υπηρεσίες τους εκεί και όπου χρειάστηκε σε έκτακτα περιστατικά, (πρόσφυγες στο Λατσι, έγγυος γυναίκα που ξεγέννησαν, προσωπικό ασφαλείας).
 
Για όλα αυτά θα πρέπει να είναι περήφανοι οι νοσηλευτές. Αυτά είναι η πιο σημαντική παρακαταθήκη που αφήνουν όχι μόνο στους εαυτούς τους αλλά συνολικά στην εργατική τάξη. Είναι μια παρακαταθήκη που θα παίξει καθοριστικό ρόλο στους αγώνες που έχουν μπροστά τους. Η κυβέρνηση δεν έχει πραγματικά πρόθεση να ικανοποιήσει το αίτημά τους για αναγνώριση γιατί αυτό θα έβαζε σε αμφισβήτηση τη συνολική πολιτική λιτότητας, περικοπών και ιδιωτικοποιήσεων που θέλει να επιβάλει. Θα χρειαστεί να ξαναβγούν στους δρόμους οι νοσηλευτές και τότε θα μπορούν να το κάνουν έχοντας στο οπλοστάσιό τους τις εμπειρίες αυτού του αγώνα.
Ντίνος Αγιομαμίτης