Νίκη Αργύρη
Ανταρσία στις γειτονιές της Αθήνας
Τα αποτελέσματα των δημοτικών και βουλευτικών εκλογών βάζουν νέα καθήκοντα στην αντικαπιταλιστική αριστερά. Έχουμε να αντιμετωπίσουμε στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό και σε μια σειρά δήμους την εκλογή της ΝΔ. Αφετηρία μας είναι ότι και στις γειτονιές μας, ο κόσμος της Αριστεράς είναι συντριπτική πλειοψηφία που μπορεί να τσακίσει τα σχέδια της ΝΔ και του κάθε Μπακογιάννη. Στο κέντρο της Αθήνας βγαίνουμε με ένα αποτέλεσμα 6.800 ψήφων για την Ανταρσία στις γειτονιές της Αθήνας, ένα 3.35%. Είναι τεράστια επιτυχία της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Με αυτό τον κόσμο έχουμε να δώσουμε τη συνέχεια.
Προεκλογικά ακουγόταν ένα πράγμα από τη ΝΔ, που ήταν καραμέλα και του Τσίπρα και του Ηλιόπουλου και όλων, η λέξη ανάπτυξη προς όφελος της μεσαίας τάξης. Τι σημαίνει αυτό; Αναπλάσεις, στο βωμό του κέρδους να δώσουν ό,τι ελεύθερο χώρο υπάρχει, το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού, το Βοτανικό, το μητροπολιτικό πάρκο στο Γουδή. Είναι επιλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης, να δίνουν λεφτά από τον προϋπολογισμό των ταμείων των δήμων, όχι στα αντιπλημμυρικά και τα αντιπυρικά έργα και τις υπηρεσίες που χρειάζονται, αλλά στους επιχειρηματίες και τα κεφάλαια.
Χρειάζονται απαντήσεις την επόμενη περίοδο σε όλα αυτά. Το ότι υπάρχει ένα διεθνές κίνημα που εξαπλώνεται και εξεγείρεται για την κλιματική αλλαγή, που λέει φταίει αυτό το σύστημα, φταίει ο καπιταλισμός, είναι κάτι που η αντικαπιταλιστική αριστερά, μέσα από το εργατικό κίνημα, πρέπει να αξιοποιήσει για μια απεργιακή 20 Σεπτέμβρη.
Ακόμα και προεκλογικά η εργατική τάξη δεν σταμάτησε να παλεύει. Και ένας από τους λόγους που η εργατική τάξη στήριξε το ψηφοδέλτιο της αντικαπιταλιστικής αριστεράς ήταν γιατί ήταν στήριγμα στους εργατικούς αγώνες. Στο δήμο της Αθήνας είχαμε μια σειρά απεργιακές μάχες. Έβγαιναν λίγες μέρες πριν τις εκλογές στο κέντρο της πόλης απεργίες των συμβασιούχων στον Άγιο Σάββα και άλλα νοσοκομεία, ενάντια στις απολύσεις. Έχουμε μέσα στα δημοτικά συμβούλια να παίξουμε αυτό το ρόλο, ότι θέλουμε να σταματήσουν οι απολύσεις, θέλουμε προσλήψεις, θέλουμε παιδικούς σταθμούς.
Όλα αυτά συνδέονται με τη μάχη ενάντια στη γυναικεία καταπίεση. Η Ανταρσία είναι παράδειγμα πανελλαδικά τι σημαίνει να είσαι μπροστάρης σε αυτό τον αγώνα. Το ψηφοδέλτιο του δήμου της Αθήνας έχει να επιδείξει ένα 51,3% ποσοστού γυναικών που ήταν μέσα στα ψηφοδέλτιά μας. Συντρόφισσες, αγωνίστριες από εργατικούς χώρους, από τις μάχες ενάντια στο ρατσισμό και τους φασίστες, από τις μάχες ενάντια στο σεξισμό. Που έκαναν την απεργιακή 8 Μάρτη φέτος, κερδίζοντας τον συνάδελφο δίπλα τους ενάντια στις σεξουαλικές παρενοχλήσεις, για ίση αμοιβή για ίση εργασία, για να πάρουν πίσω όσα τους έχει στερήσει αυτό το σύστημα.
Δεν ξεχνάμε επίσης ότι το Σεπτέμβρη κλείνει ένας χρόνος από τη δολοφονία του Κωστόπουλου. Είναι μάχη για να καταδικαστούν οι μπάτσοι και ο κοσμηματοπώλης που τον σκότωσαν. Στα αντιρατσιστικά και αντιφασιστικά, η αντικαπιταλιστική αριστερά έχει παίξει χρόνια τώρα το ρόλο να μπορεί να ενώνει όλη την αριστερά. Το ότι δεν κατάφεραν στο δήμο της Αθήνας να έχουν προεκλογικά περίπτερα οι χρυσαυγίτες ήταν απόφαση όλου του δημοτικού συμβουλίου. Στο έβδομο διαμέρισμα παραλίγο να έχουμε έναν ακόμα νεκρό μετά το Λουκμάν και το Φύσσα, τον Αλέξη Λάζαρη, από τα γραφεία τους στη Μεσογείων. Ότι κερδίσαμε στα δημοτικά συμβούλια αποφάσεις για το κλείσιμο των ναζιστικών γραφείων είναι κάτι που έχουμε να το δούμε στη συνέχεια, δεμένο με τη μάχη ενάντια στο ρατσισμό από όπου τροφοδοτούνται οι φασίστες. Το τι θα γίνει με τα προσφυγόπουλα την επόμενη περίοδο είναι κρίσιμο. Το ίδιο αν θα ξαναδούμε ρατσιστικά πογκρόμ στην πλατεία Αμερικής και τον Άγιο Παντελεήμονα ή θα τους σταματήσουμε με τη μαζική δράση του εργατικού κινήματος.
Για να τα κάνουμε όλα αυτά, χρειάστηκε ένα βασικό στοιχείο στη συζήτηση προεκλογικά. Ήταν η εναλλακτική της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, η εργατική εναλλακτική απάντηση στην κρίση μέσα από συγκεκριμένα αιτήματα για το σήμερα. Τη διαγραφή του χρέους, την κρατικοποίηση των τραπεζών κάτω από εργατικό έλεγχο και την προοπτική, ότι για να σταματήσει όλη αυτή η φρίκη, χρειάζεται να τσακίσουμε συνολικά τον καπιταλισμό, χρειάζεται να τον ανατρέψουμε. Η εμπειρία όλων μας την προεκλογική περίοδο είναι ότι άνοιγε πολύ αυτή η συζήτηση, με τη διακίνηση της εφημερίδας και του περιοδικού μας. Έχουμε να τη συνεχίσουμε με όλο τον κόσμο.
Θανάσης Διαβολάκης
Ανταρσία στο Λιμάνι
Ο Πειραιάς είναι τα τελευταία χρόνια στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος του μεγάλου κεφαλαίου. Ενδεικτικό αυτού είναι από τη μία η παρουσία του μεγαλοεφοπλιστή Μαρινάκη, που από την προηγούμενη τετραετία επιχείρησε και κατάφερε να πάρει το δήμο μέσα από τον αντιπρόσωπό του, το Μώραλη. Από την άλλη, είναι η παρουσία της COSCO, του κινέζικου πολυεθνικού κολοσσού, που επιχειρεί να καθορίσει σε πολύ μεγάλο βαθμό και τη ζωή της πόλης για το σήμερα και το αύριο.
Ήταν δυο πολύ σημαντικές πλευρές που η παρέμβαση της Ανταρσία στο Λιμάνι επιχείρησε να αναδείξει την προεκλογική περίοδο. Κυρίως γιατί το master plan της COSCO, το σχέδιο δηλαδή επέκτασης του λιμανιού και της κρουαζιέρας στην Πειραϊκή, έχει πολύ μεγάλη σημασία για την πόλη, τη ζωή των κατοίκων, τις εργασιακές σχέσεις. Είπαμε ξεκάθαρα ότι είναι μεγάλο πρόβλημα να συζητάμε για το μέλλον της πόλης με βάση το σχέδιο μιας ιδιωτικής εταιρίας που φυσικά αποφασίζει και σχεδιάζει με βάση το δικό της κέρδος. Απέναντι στο κέρδος, υπάρχουν οι ανάγκες των κατοίκων και των εργαζομένων και αυτά τα δύο έρχονται σε ευθεία αντίθεση.
Είναι σκάνδαλο να επιχορηγείται από το ελληνικό δημόσιο αυτό το σχέδιο. Όπως αποκαλύφθηκε προεκλογικά, ένα κονδύλι 130 εκατομμυρίων ευρώ δόθηκε από την Περιφέρεια στην COSCO για την πραγματοποίησή του. Είναι ένα σχέδιο με καταστροφικές συνέπειες για τη ζωή των κατοίκων της περιοχής και ευρύτερα του Πειραιά. Και από την άποψη της μόλυνσης που δημιουργεί αυτή η επέκταση και ότι μια περιοχή με τεράστιο φυσικό κάλλος θα κλείσει στην ουσία για τους κατοίκους. Και από την άποψη των εργασιακών σχέσεων, καθώς θα μετατρέψει όλο το παραλιακό μέτωπο του Πειραιά σε μια ζώνη άγριας εκμετάλλευσης, σε μια ειδική οικονομική ζώνη, όπως ήδη την έχουν ζήσει οι εργαζόμενοι στο κομμάτι του λιμανιού που η COSCO έχει τα εμπορευματοκιβώτια και όπου οι συνθήκες εργασίας είναι πραγματικά άθλιες.
Ωστόσο, οι εργαζόμενοι δίνουν σκληρό αγώνα, που ξεκίνησε με απεργιακές κινητοποιήσεις πριν κάποια χρόνια και κατέληξε στη δημιουργία σωματείου, διεκδικώντας συλλογική σύμβαση και προστασία των δικαιωμάτων τους, ΒΑΕ κ.α. Έχοντας απέναντί τους πόλεμο από την πλευρά της εργοδοσίας, στήθηκε και εργοδοτικό σωματείο. Για να δουλέψει κανείς εκεί, δουλεύει μέσω εργολάβου, δεν προσλαμβάνεται απευθείας από την COSCO. Και για να δουλέψει στον εργολάβο πρέπει να έχει πολιτικό μέσο. Είναι κοινό μυστικό ότι τα πολιτικά γραφεία των βουλευτών της ΝΔ και άλλων τέτοιου τύπου παραγόντων της πόλης στέλνουν κόσμο να δουλέψει στην COSCO, με προϋπόθεση μάλιστα να γραφτεί στο εργοδοτικό σωματείο.
Μπήκαμε μπροστά σε αυτό τον αγώνα, στις κινήσεις των κατοίκων. Το κύριο χαρακτηριστικό της παρέμβασής μας -χωρίς να κάνουμε πίσω από τις θέσεις μας για την επανακρατικοποίηση του λιμανιού χωρίς αποζημίωση στην COSCO, για λιμάνι δημόσιο με εργατικό λαϊκό έλεγχο- είναι ότι μπήκαμε στο κίνημα μαζί με κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ που είχε έρθει σε σύγκρουση με τον επίσημο, κυβερνητικό ακόμα, υποψήφιο, τον Μπελαβίλα, φτάνοντας μέχρι και στο να συστήσουν στην περιοχή ανεξάρτητο, αντάρτικο ας το πούμε, ψηφοδέλτιο για την τοπική κοινότητα. Η παρέμβασή μας, χωρίς να θέτει προαπαιτούμενα πολιτικής συμφωνίας, κατόρθωσε να περάσει τις βασικές της θέσεις για δημόσιο λιμάνι για τις ανάγκες του λαού, να τις κάνει θέσεις του κινήματος των κατοίκων, και να πραγματοποιήσει κεντρική συγκέντρωση στην πλατεία Κοραή λίγο πριν τις εκλογές.
Αντίστοιχα δουλέψαμε σε όλα τα μέτωπα που οι δημοτικές εκλογές αναδεικνύουν, με κέντρο την κάλυψη των αναγκών των κατοίκων σε βρεφονηπιακούς σταθμούς, νοσοκομεία, σχολεία, έργα υποδομής στις γειτονιές του Πειραιά που έχουν πρόβλημα και από αντιπλημμυρικά έργα και από συγκοινωνίες κλπ. Με αίτημα τη μόνιμη και σταθερή δουλειά στο δήμο αλλά και σε όλες τις δημόσιες και δημοτικές υπηρεσίες. Αναδεικνύοντας το θέμα του χρέους του δήμου. Ένα χρέος που έχει στην ουσία αποπληρωθεί, συνεχίζει να πληρώνεται. Εμείς είμαστε η δύναμη που έβαλε το ζήτημα της διαγραφής του.
Βγήκαμε στις γειτονιές με αυτό το πρόγραμμα, θαρρετά, και αποκτήσαμε πολύ καλύτερη βάση στις γειτονιές. Μέσα από το κίνημα των κατοίκων της Πειραϊκής, κερδίσαμε όχι μόνο καινούργιους υποστηρικτές αλλά και ανθρώπους που πλαισίωσαν το ψηφοδέλτιό μας. Αυτοί ήταν οι παράγοντες που οδήγησαν στην επιτυχία της κίνησης να επανεκλέξει δημοτικό σύμβουλο στον Πειραιά με ένα ποσοστό στο 2%.
Έχουμε τώρα μια καλύτερη θέση στον Πειραιά, πατάμε καλύτερα στις γειτονιές και τα κινήματα, έχουμε καλύτερο επίπεδο συνεννόησης με περισσότερους ανθρώπους από το χώρο της αριστεράς και των κινημάτων. Και νομίζουμε ότι η παρουσία μας στο δημοτικό συμβούλιο θα μπορέσει να αναπτύξει ακόμα περισσότερο αυτή τη δράση, να φέρει τη φωνή των κινημάτων της πόλης μέσα στο δημοτικό συμβούλιο, να τα βοηθήσει να αναπτυχτούν.
Σεραφείμ Ρίζος
Ανταρσία στα Χανιά
Οι επιτυχίες της αντικαπιταλιστικής αριστεράς δεν ήταν «μόνο» στις ναυαρχίδες του εφοπλισμού και του εμπορίου, ήταν και στις ναυαρχίδες του τουρισμού. Κατορθώσαμε για μια ακόμα φορά και στα Χανιά να κερδίσουμε έδρα στο δημοτικό συμβούλιο.
Οι μάχες που έχουμε μπροστά μας είναι πολλές και φαίνονται από τις πρώτες κιόλας μέρες της νέας κυβέρνησης. Το δείχνει η Κεραμέως όταν λέει ότι δεν θα αφήσουμε κανένα παιδί εκτός παιδικών σταθμών. Και εννοεί, φροντίζοντας ο πρώτος που θα συναντήσει να είναι ο Πατούλης, ότι θα χρησιμοποιήσει το μισό νόμο που έφτιαξε η προηγούμενη κυβέρνηση για να τα χαρίσει όλα στους ιδιώτες ή να βάλει βάουτσερ στα νηπιαγωγεία. Το δείχνουν οι πρόσφατες πλημμύρες στη Χαλκιδική. Ζήσαμε αντίστοιχη κατάσταση τον περασμένο Γενάρη, όταν κατέβηκε το μισό βουνό από κατολίσθηση. Γιατί οι ξενοδόχοι είχαν κάνει την επιλογή να χτίσουν πάνω στα ρέματα, γιατί οι περικοπές είχαν ρημάξει την πολιτική προστασία.
Το δείχνουν οι γυναικοκτονίες. Η γυναικοκτονία της βιολόγου στα Χανιά ήταν η δέκατη της χρονιάς, φέρνοντας τα ζητήματα της γυναικείας καταπίεσης στην ημερήσια διάταξη. Το δείχνει ο Βρούτσης και η κατάργηση του ΑΜΚΑ για τους πρόσφυγες που θα ανοίξει και το ζήτημα εγγραφής των παιδιών τους στα σχολεία, ιδιαίτερα της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Όλα τα μέτωπα που είχαμε ανοίξει ως αντικαπιταλιστική αριστερά το προηγούμενο διάστημα θα τα βρούμε μπροστά μας γιατί θα χειροτερέψουν οι συνθήκες μέσα στις οποίες ζει η εργατική τάξη.
Οι δήμοι έχουν μετατραπεί σε όργανα εξυπηρέτησης της κερδοφορίας του κεφαλαίου αντί να είναι όργανα αντιστροφής των συνεπειών της κρίσης για τα φτωχά στρώματα, για την εργατική τάξη. Όλα αυτά θα προστεθούν σε συνθήκες που η εργατική τάξη στα Χανιά, σύμφωνα με πρόχειρους υπολογισμούς, δίνει τριάντα φορές πάνω για τα έσοδα του δήμου, ενώ οι ξενοδόχοι πληρώνουν μόλις το μισό τοις εκατό. Υπάρχουν τρία εκατομμύρια αχαρτογράφητα, αδήλωτα, τετραγωνικά ξενοδοχείων στην πόλη κι άρα μια τεράστια φοροδιαφυγή από την πλευρά των πλουσίων.
Όλο το προηγούμενο διάστημα αναπτύχτηκαν αντιστάσεις και σε αυτές η αντικαπιταλιστική αριστερά θα χρησιμοποιήσει τις έδρες που πήρε για να τις αναδείξει. Δεν είναι τα «μεγάλα» και τα «μικρά», είναι το σύνολο. Η εργατική τάξη δεν ζει μόνο μέσα στο εργοστάσιο. Ο ντελιβεράς σκοτώνεται γιατί τον βάζει το αφεντικό να τρέχει για να πιάσει τους ρυθμούς, αλλά και γιατί οι δήμοι δεν έχουν δώσει φράγκο για το οδικό δίκτυο που είναι ξεχαρβαλωμένο. Χρειάζεται από τη μεριά μας να κάνουμε αυτές τις συνδέσεις.
Ως αντικαπιταλιστική αριστερά δεν υποκύψαμε στον πειρασμό που μας έβαζε ο ΣΥΡΙΖΑ: αποδεχτείτε τα όρια. Ότι άμα θέλετε σχολεία, δεν υπάρχει άλλος δρόμος, παρά η ανάθεση στους ιδιώτες. Δεν το αποδεχτήκαμε και δεν θα το αποδεχτούμε. Δώσαμε τη μάχη για τη διαγραφή του χρέους, κόντρα στα μνημόνια, κόντρα στις περικοπές, μαζί με τους αγώνες των εργαζόμενων για μονιμοποιήσεις κλπ. Γι’ αυτό ήταν επιτυχία ότι η Ανταρσία στα Χανιά έβγαλε την έδρα. Και συνεχίσαμε. Προχτές είχαμε τη μάχη των συμβασιούχων που τους πέταξε έξω η κυβέρνηση λίγο πριν τις εκλογές και κερδίσαμε μαζί τους την επαναπρόσληψή τους.
Μας δόθηκε η ευκαιρία να κάνουμε νέα ανοίγματα, να γνωρίσουμε νέο κόσμο, ακόμα κι αν δεν μας ψήφισε αλλά αναγνώριζε σε όσα λέγαμε όσα ήθελε να ακούσει. Αυτός ο κόσμος έχει ήδη ξεκινήσει να μας πλησιάζει. Εργαζόμενοι από το νοσοκομείο μας λένε ότι από το Σεπτέμβρη που θα ορκιστεί το νέο δημοτικό συμβούλιο θα παλέψουμε μαζί το ζήτημα του παιδικού σταθμού που διεκδικούν να φτιάξει ο δήμος για λογαριασμό τους. Τέτοια ζητήματα θα πολλαπλασιαστούν και ο ρόλος μας είναι πολύ πιο κρίσιμος.
Δημήτρης Μπελιάς
Ανταρσία στην Πάτρα
Η Ανταρσία στην Πάτρα, μια δημοτική κίνηση που υπάρχει από το 2014, δεν ήταν και δεν είναι μόνο εκλογική. Αυτό φάνηκε και από τη σύνθεση του ψηφοδελτίου που ήταν κατά 90% ένα εργατικό ψηφοδέλτιο, με κόσμο από τα νοσοκομεία, εργάτες, μετανάστες, άνεργους, κόσμο δηλαδή που ζει, εργάζεται και παλεύει σε όλα τα κινήματα στην Πάτρα. Φάνηκε και από το ότι ήταν ένα ψηφοδέλτιο όχι κομματικό, αλλά στην μεγαλύτερή του πλειοψηφία ο κόσμος που το στελέχωσε δεν ήταν καν οργανωμένος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ήταν γύρω από αυτή, που την έχει αναγνωρίσει σα μια δύναμη που δίνει τις μάχες σε όλα τα μέτωπα. Κόσμος που μπήκε στο ψηφοδέλτιο και την εκλογική μάχη με τη διάθεση να παλέψει τα πολιτικά ζητήματα της πόλης και για τις εκλογές και μετά από αυτές.
Aναδείξαμε τα πραγματικά προβλήματα της πόλης, γιατί είπαμε ότι παλεύονται με ενωτική δράση κι όχι με το «εμείς οι μόνοι συνεπείς θα αλλάξουμε τα πράγματα μόνοι μας» και γιατί μιλήσαμε ξεκάθαρα για τον καπιταλισμό, δίνοντας πολιτικές απαντήσεις.
Είναι η Πάτρα το μικρό γαλατικό χωριό που αντιστέκεται στην παντοκρατορία της Ρώμης; Δεν είναι καθόλου έτσι. Για μας, όπως το είδαμε και από τα γενικά αποτελέσματα και από την εικόνα της πόλης, είναι ότι απλά τα αποτελέσματα της Πάτρας αποτυπώνουν καλύτερα αυτό που συμβαίνει σε όλη την κοινωνία και την εργατική τάξη. Είναι ένας κόσμος που θέλει να δώσει μάχες, που θέλει να τσακίσει τη δεξιά πολιτική, που έχει πολύ μεγάλη εμπειρία αγώνων παλιών και πρόσφατων απέναντι στους φασίστες, τις απολύσεις, τις ιδιωτικοποιήσεις, στη λιτότητα κλπ.
Δύο χαρακτηριστικά νούμερα. Στις δημοτικές εκλογές, ο Πελετίδης είχε εκλεγεί την προηγούμενη φορά με 25.000 ψήφους. Αυτή τη φορά στον πρώτο γύρο πήρε 40.000 ψήφους, 40%. Στο δεύτερο γύρο πήρε 71%, 55.000 ψήφους. Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε 6,7%, 6.500 ψήφους. Ένα μήνα μετά, στις εθνικές, το ΚΚΕ πήρε 6,7% και ο ΣΥΡΙΖΑ 42%. Τι συνέβη; Συνέβη ότι ο κόσμος χρησιμοποίησε όποιο ψηφοδέλτιο έβλεπε πιο πρόσφορο σαν ένα εργαλείο για να απαντήσει στη δεξιά. Στις δημοτικές το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ, στις εθνικές το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός ο κόσμος το επόμενο διάστημα θα δώσει όλες τις μάχες με όποιο εργαλείο βρει πιο πρόσφορο.
Τι έχουμε μπροστά μας. Συνήθως η πρώτη απόφαση ενός δημοτικού συμβουλίου μετά από μια μεγάλη νίκη, δείχνει και το προς τα πού θέλει να πάει. Πήρε το μήνυμα το ΚΚΕ τι σήμαινε όλη αυτή η κίνηση του κόσμου, ότι θέλει να αλλάξει τα πράγματα; Η πρώτη απόφαση της δημοτικής αρχής, που τη διαφημίζει και πολύ, είναι ότι διαθέτει ένα κονδύλι ενός εκατομμυρίου ευρώ για να φτιάξει ένα σύστημα έξυπνης πόλης για το παρκινγκ. Αυτό ήταν το πιο εμβληματικό που βρήκε μετά τη φοβερή αυτή νίκη της εργατικής τάξης στην Πάτρα. Όταν έχουμε τους πρόσφυγες που μένουν στα γκρεμισμένα κτίρια του Λαγόπουλου και όλες τις ιστορίες ανοιχτές.
Έχουμε να παλέψουμε μαζί με όλους ενωτικά απέναντι σε ζητήματα, όπως οι απολύσεις εργαζομένων στους δήμους. 319 συμβασιούχοι του δήμου έχουν απολυθεί όλη την προεκλογική περίοδο και η δημοτική αρχή τους έλεγε ότι μην κάνετε τίποτα, θα το δούμε μετά. Είναι κόσμος που έκανε καταλήψεις, έστησε αντίσκηνα κάτω από τα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ και τώρα είναι στα δικαστήρια, συνεχίζει τη μάχη. Είναι οι απολυμένοι εργαζόμενοι της Φριγκογκλάς, του εργοστασίου που ανήκει στην 3Ε και κλείνει παρότι είναι κερδοφόρο. Κι αυτοί συνεχίζουν τη μάχη και από τη μεριά μας τονίζουμε ότι η λύση δεν είναι οι διαπραγματεύσεις για μεγαλύτερη αποζημίωση, αλλά να πάρουν το εργοστάσιο στα χέρια τους οι εργαζόμενοι να το δουλέψουν, να το πάρει το κράτος χωρίς αποζημίωση στο αφεντικό.
Είναι το ζήτημα των προσφύγων και των μεταναστών και μαζί της δίκης της ΧΑ. Οι φασίστες στην Πάτρα δεν τολμούν πλέον να βγουν πουθενά. Σε αυτή τη πόλη που είναι ο δεύτερος φράχτης -έναν έχουμε στον Έβρο, έναν στο λιμάνι της Πάτρας- που δεν τους αφήνει να κινηθούν ελεύθερα, δεν θα αφήσουμε να ξαναγίνει με τη νέα κυβέρνηση επιχείρηση σκούπα που θα τους μαζέψει όλους. Και φυσικά έχουμε μπροστά την ιστορία της κλιματικής αλλαγής. Να μπούμε, όπως παντού, στην οργάνωση της παγκόσμιας κινητοποίησης στις 20 Σεπτέμβρη.