Ούτε οι πιο φανατικοί φίλοι του Νετανιάχου δεν μπορούν να περιγράψουν στα σοβαρά την αναγνώριση του Ισραήλ από το Μπαχρέιν σαν “μεγάλη στροφή στον αραβικό κόσμο”. Μετά τα Εμιράτα την περασμένη βδομάδα, το Μπαχρέιν, μια χώρα με λιγότερο από δύο εκατομμύρια πληθυσμό, ξεκινά διπλωματικές σχέσεις με το Τελ Αβίβ.
Οι αναγνωρίσεις όμως αντί να σημάνουν ομαλοποίηση της σχέσης του Ισραήλ με τον αραβικό κόσμο, εκφράζουν ακριβώς το αντίθετο. Η απόσταση ανάμεσα στο Ισραήλ και στον πραγματικό κόσμο στη Μέση Ανατολή είναι τόσο μεγάλη, που μόνο με αυταρχικά καθεστώτα που ποδοπατάνε τους πληθυσμούς τους μπορεί να συνομιλεί.
Ξεκίνησε με τα Εμιράτα, τη χώρα-κέντρο της οργάνωσης των παρακολουθήσεων, των βασανιστηρίων, της καταστολής κάθε πολιτικής και κοινωνικής δραστηριότητας από τη Λιβύη ως την Υεμένη. Τώρα προχωράει με το Μπαχρέιν, όπου η οικογένεια Χαλίφα διατήρησε το θρόνο και τα παλάτια της με δολοφονίες στους δρόμους το Μάρτη του 2011. Τα τανκς και τα ελικόπτερα της Σαουδικής Αραβίας και οι μπάτσοι των Εμιράτων έσωσαν τον βασιλιά Χαμάντ, εισβάλλοντας ακόμη και στα νοσοκομεία, συλλαμβάνοντας και βασανίζοντας χιλιάδες ανθρώπους. Ο κόσμος πάλευε για δημοκρατία και για δικαιώματα, οργάνωσε απεργίες και έφτασε σε διαδηλώσεις με πάνω από 100 χιλιάδες στο κέντρο της πρωτεύουσας Μανάμα.
Κάποτε το Ισραήλ περηφανευόταν πως είναι η μοναδική δημοκρατία στη Μέση Ανατολή. Ήταν πάντα ψέμα, μιας και ήταν “δημοκρατία” για τους εποίκους σε βάρος των αποικιοκρατούμενων Παλαιστίνιων. Αλλά τώρα πλέον δένει ανοιχτά την τύχη του με τα πιο αιμοσταγή και αυταρχικά καθεστώτα.
Από την άλλη μεριά, τα ίδια τα καθεστώτα παίρνουν και συμβολικά διαζύγιο από οποιαδήποτε προσπάθεια να παρουσιαστούν ως υπερασπιστές της “αραβικής ενότητας”. Η απόσταση ανάμεσα στους από πάνω και τους από κάτω στον αραβικό κόσμο ποτέ δεν ήταν μεγαλύτερη.
Μέσα στο ίδιο το Μπαχρέιν, οργανώθηκαν διαδηλώσεις στις γειτονιές, παρά το καθεστώς βίας και αυθαιρεσίας. Ο κόσμος βγήκε στους δρόμους και έστειλε μήνυμα στους Παλαιστίνιους και τις Παλαιστίνιες ότι το αληθινό Μπαχρέιν είναι μαζί τους. Στα κοινωνικά δίκτυα το θέμα “Μπαχρεϊνίτες ενάντια στην ομαλοποίηση με το Ισραήλ” είναι το πρώτο σε δημοτικότητα.
Όταν πριν λίγα χρόνια, ο Τζάρεντ Κούσνερ, ο γαμπρός του Τραμπ, προωθούσε το Σχέδιο για τη Μέση Ανατολή, μέσα στο οποίο εντάσσονται οι αναγνωρίσεις του Ισραήλ, παρουσιαζόταν σαν σχέδιο σταθεροποίησης και ευκαιρίας για ανοικοδόμηση και επενδύσεις. Σήμερα οι αναγνωρίσεις μοιάζουν περισσότερο με τουφεκιές μέσα σε ένα γενικευμένο θόρυβο από τη συνολική απώλεια κάθε σταθεράς στην περιοχή. Ο Λίβανος συνεχίζει να είναι εκτός ελέγχου. Στη Λιβύη μόλις παραιτήθηκε η (εκλεκτή των Εμιράτων, της Σαουδικής Αραβίας, του Μακρόν και κατ’ επέκταση και του Μητσοτάκη) κυβέρνηση του Τομπρούκ, μετά από διαδηλώσεις για την έλλειψη ρεύματος και την εξαθλίωση στις περιοχές που κατά τ’ άλλα ελέγχει ο στρατηγός Χάφταρ.
Μαχαίρια
Αυτό που μένει είναι η Ιερά Συμμαχία των βασιλιάδων, των εμίρηδων και του Ισραήλ που ακονίζει τα μαχαίρια για να αντιμετωπίσει τον επόμενο γύρο επαναστάσεων. Σε αυτή τη συμμαχία έχει μπει βαθιά και η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Στη Θεσσαλονίκη κόμπασε για τους νέους του συμμάχους: “Θα το ξαναπώ ότι σήμερα έχουμε περισσότερους συμμάχους. Η συμμαχία μας με το Ισραήλ είναι ισχυρή και οι νέες σχέσεις που έχουμε αποκτήσει, που έχουμε αναπτύξει, και με την Αίγυπτο και με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και με τη Σαουδική Αραβία, είναι καινούργια πεδία άσκησης εξωτερικής πολιτικής για τη χώρα μας. Είναι σχέσεις οι οποίες δεν δημιουργούνται κατ’ ανάγκη εις βάρος κάποιου άλλου. Είναι ωφέλιμες για τη χώρα αυτές καθαυτές. Οι σχέσεις μας, ας πούμε, με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, έχουν ένα πολύ έντονο οικονομικό αποτύπωμα, με σημαντικότατο επενδυτικό ενδιαφέρον, για κεφάλαια τα οποία μπορούν να επενδυθούν στη χώρα μας.”
Οι “νέοι σύμμαχοι” του Μητσοτάκη θα αναμετρηθούν σύντομα ξανά με το αραβικό πεζοδρόμιο και θα πληρώσουν τα εγκλήματα και την προδοσία ενάντια στους Παλαιστίνιους. Να εξασφαλίσουμε ότι το ίδιο θα πάθει και ο Μητσοτάκης.