Πως σχολιάζεις τα περί στημένων μαρτύρων;

Έχουν περισσό θράσος οι συνήγοροι υπεράσπισης της Χ.Α. να πιάνουν στο στόμα τους την αξιοπιστία των μαρτύρων κατηγορίας. Από τους 265 μάρτυρες υπεράσπισης που κάλεσαν οι συνήγοροι υπεράσπισης στη δίκη της Χ.Α, έφτασαν στο δικαστήριο για να καταθέσουν μόλις οι 69!  Προφανώς καταλάβαιναν ότι με κάθε νέα κατάθεσή τους, όχι μόνο δεν προέκυπτε κάτι που να ωφελεί τη δική τους πλευρά αλλά αντίθετα, επιβαρυνόταν η θέση των κατηγορουμένων. Θέλετε  λόγω βλακείας, θέλετε λόγω συνειδητών αλληλοκαρφωμάτων, θέλετε κυρίως λόγω του ότι τα γεγονότα είναι πεισματάρικα - τα ψέματα και οι αντιφάσεις έβγαιναν από το στόμα τους σαν μπουρμπουλήθρες λεκάνης που ξεβουλώνει. 

Η Χρυσή Αυγή, που πριν ξεκινήσει η δίκη μίλαγε για “πολιτική σκευωρία” που θα καταπέσει στον δικαστήριο, κατέληξε τελικά στην λήξη της διαδικασίας να έχει καταπέσει η ίδια. Με τους μάρτυρες να μην προσέρχονται. Τους κατηγορούμενους να δίνουν ο ένας τον άλλον εγκαταλείποντας το πλοίο που βουλιάζει σαν τα ποντίκια. 

Τον βασικό ρόλο της υπεράσπισης των νεοναζί σ' αυτήν την δίκη τον είχε η εισαγγελέας που έφτασε στο σημείο να προτείνει την απαλλαγή τους από τις κατηγορίες για εγκληματική οργάνωση.

Ποια στοιχεία προσέφερες από την πλευρά σου στο δικαστήριο; 

Από την δική μου πλευρά μίλησα με μια διπλή ιδιότητα, από την μια ως δημοσιογράφος στην Εργατική Αλληλεγγύη που καλύπτει από το 1997 τη δράση της φασιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής αλλά και σαν θύμα βίαιων επιθέσεων των ναζιστικών ταγμάτων εφόδου πρώτη φορά σαν φοιτητής το 1992 στο Αιγάλεω και στη συνέχεια το 2000 στην Φωκίωνος Νέγρη, στην Κυψέλη.

 Οι πρώτες δολοφονικές επιθέσεις των ταγμάτων εφόδου ξεκίνησαν στα πλαίσια της εθνικιστικής υστερίας που είχε ξεσηκώσει η κυβέρνηση του μπαμπά Μητσοτάκη για το Μακεδονικό το 1992 και συνεχίστηκαν το 1996 με τα Ίμια. Τα μέλη της ΟΣΕ  –και όχι μόνο- είχαν βρεθεί από την πρώτη στιγμή στο στόχαστρο της ναζιστικής συμμορίας λόγω της διεθνιστικής τους στάσης και της δράσης τους στο αντιρατσιστικό κίνημα που απαιτούσε χαρτιά και νομιμοποίηση για τους μετανάστες. 

Έχοντας ήδη από τότε την αίσθηση της πραγματικής απειλής της ανόδου των φασιστών στην Βρετανία, την Γερμανία και την Γαλλία, δώσαμε όλες μας τις δυνάμεις στο ξεδίπλωμα ενός μαζικού αντιφασιστικού κινήματος στα σχολεία και στις γειτονιές ώστε να μην συμβεί κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα. 

Αυτές οι πρωτοβουλίες μας έβαλαν περισσότερο στο στόχαστρο. Στις 6 Απριλίου του 1996 έγινε στη Φωκίωνος Νέγρη οργανωμένη επίθεση τάγματος εφόδου που κατέληξε στον βαρύ τραυματισμό πέντε συντρόφων που διακινούσαν την Εργατική Αλληλεγγύη. Ήταν μια επίθεση πρότυπο για τις επόμενες. Ξεκίνησε από τα γραφεία της Χ.Α που τότε βρίσκονταν στην Κεφαλληνίας με ρόπαλα του μπέιζμπολ, πέτρες, σιδερολοστούς και έληξε με παραγγέλματα αποχώρησης από τους ομαδάρχες.

Τότε για πρώτη φορά, πήραμε την πρωτοβουλία να πάμε τους φασίστες στα δικαστήρια. Ήταν μια κρίσιμη επιλογή που βοήθησε στην ανάδειξη του χαρακτήρα της ναζιστικής συμμορίας μέσα από μια ολόκληρη καμπάνια υπογραφών στους δρόμους, ψηφισμάτων στα συνδικάτα και συγκεντρώσεων στα δικαστήρια. 

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι από τις πρώτες έξι καταγεγραμμένες τελεσίδικες καταδικαστικές αποφάσεις σε βάρος μελών και στελεχών της Χ.Α οι τέσσερις αφορούσαν επιθέσεις σε μέλη της ΟΣΕ και του ΣΕΚ, η μια πρώην μέλη του και η τελευταία, εκείνη ενάντια στον Δ. Κουσουρή, μέλος του ΝΑΡ, διαπράχτηκε σε μια από τις αναβολές της δίκης για την επίθεση σε μέλη της ΟΣΕ το 1996 – στο τέλος της οποίας καταδικάστηκαν τελεσίδικα οι Χαράλαμπος Κουσουμβρής και Δημήτρης Ζαφειρόπουλος, που είχαν υπάρξει υπαρχηγοί της εγκληματικής οργάνωσης.

Μίλησέ μας για την περίπτωση όπου υπήρξες θύμα επίθεσης το 2000.

Καταρχάς θα ήθελα να τονίσω ότι ήδη τότε αλλά και στη συνέχεια, η απειλή της Χρυσής Αυγής δεν περιοριζόταν στους αντιφασίστες, στους αντιρατσιστές και στους αριστερούς αλλά είχε επεκταθεί στους μετανάστες, κυρίως Αλβανούς τότε, τους τσιγγάνους και γενικότερα εναντίον όλων όσων τα πιστεύω ή ακόμη και η εμφάνιση δεν συμβάδιζε με τη ναζιστική τους ιδεολογία. Δεν επρόκειτο για ανταγωνισμούς ανάμεσα σε «ακροκινούμενες ομάδες» όπως ήταν η ορολογία της αστυνομίας επί διακυβέρνησης Σημίτη αλλά για απειλή «Εναντίον Όλων» όπως έλεγε και το χιτλερικό σύνθημά τους. 

Το 2000, στις 17 Ιούνη, είχαμε μια διπλή ναζιστική επίθεση, στην Ομόνοια, σε εξόρμηση που γινόταν στο σταθμό και στο Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο στην οδό Αναξαγόρα. Κατέστρεψαν ό, τι μπορούσαν στο χώρο του βιβλιοπωλείου και απείλησαν με μαχαίρι. Δεν ξέραμε τα ονόματα των δραστών και έγινε μήνυση κατ’ αγνώστων. Ωστόσο φεύγοντας οι δράστες φωτογραφήθηκαν. Στις 30 Ιουνίου και ενώ ήταν σε εξέλιξη η καμπάνια για αντιρατσιστικό συλλαλητήριο τον Ιούλη, δεχτήκαμε νέα επίθεση από ομάδα 10 ατόμων στη Φωκίωνος Νέγρη. Αρχηγός της ομάδας ήταν το ίδιο άτομο. Η επίθεση ξεκίνησε από την οδό Πύθωνος 16 που τότε ήταν ένα υπόγειο-ορμητήριο. Με έριξαν κάτω και με χτυπούσαν στο κεφάλι και στον αυχένα με μπουνιές και κλωτσιές. Χτύπησαν επίσης τη Διονυσία Πυλαρινού και την Ντίνα Γκαρανέ. Όπως έγραφε χαρακτηριστικά η απόφαση του δικαστηρίου, υπήρχαν χτυπήματα που μπορούσαν να αποβούν μοιραία για τη ζωή μου.  Δεν θα ξεχάσω ποτέ τους μαθητές-τριες που έπαιρναν τηλέφωνο για να ονοματίσουν τους δράστες της επίθεσης εναντίον μου, περιγράφοντας πως «με έβαλαν σε ένα κάδο σκουπιδιών», μου έβαλαν σουγιά στο λαιμό. 

Δόθηκαν οι φωτογραφίες στην Ελευθεροτυπία, δημοσιεύτηκαν και μέσα από αυτή τη διαδικασία αναγνωρίστηκαν τα πρόσωπα του Γιάννη Αδράσκελα, που ήταν ο αρχηγός στις επιθέσεις και του Παναγιώτη Ρουμελιώτη, γνωστού ως «Πόρκυ» - που όπως διάβασα πρόσφατα, απεβίωσε. Ο Αδράσκελας καταδικάστηκε και για τις δύο επιθέσεις ενώ στη συνέχεια έγινε γνωστό ότι είχε γίνει Ειδικός Φρουρός μόλις λίγο μετά την διάπραξή τους! Ήταν ένας γνωστός χρυσαυγίτης, με παρουσία  στα δικαστήρια, όπου ερχόταν για να συμπαρασταθεί στους ομογάλακτούς του αλλά και σε συνάξεις της Χ.Α. 

Όσο και αν στο πέρασμα του χρόνου κάποια ονόματα άλλαξαν, αυτό που παρέμεινε σταθερό σε όλες τις επιθέσεις της Χ.Α από την δεκαετία του ’90 μέχρι σήμερα είναι ο ναζιστικός της χαρακτήρας, η βίαια δολοφονική της δράση, η κάθετη ιεραρχία της που εμπλέκει άμεσα όλη την ηγεσία της και βέβαια ο υπεράνω όλων αρχηγός της εγκληματικής οργάνωσης Ν. Μιχαλολιάκος.

Πώς σχολιάζεις την πρόταση της εισαγγελέως; Ποια πρέπει να είναι η απάντηση του κινήματος;

Τα δικαστήρια, όλο αυτό το αρχικό διάστημα που περιέγραψα από την δεκαετία του ’90 μέχρι το 2013  και σε μια σειρά υποθέσεις φρόντιζαν συχνά-πυκνά να μας θυμίζουν με ποιανού το μέρος είναι. Οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής αισθάνονταν σαν στο σπίτι τους στα δικαστήρια και τα αστυνομικά τμήματα καθώς και στα δύο έχουν χτίσει από καιρό τις διασυνδέσεις τους. 

Η εισαγγελική πρόταση στη δίκη της εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής αντανακλά αυτήν την παράδοση. Μια εισαγγελέας που είχε ερμητικά κλειστά τα αυτιά της στις δεκάδες καταθέσεις των θυμάτων, των αυτόπτων μαρτύρων, των μαρτύρων κατηγορίας αλλά και των “προστατευόμενων” μαρτύρων που επιβεβαίωναν τις κατηγορίες από “μέσα”. Που είχε ερμητικά κλειστά τα μάτια της στα ατράνταχτα στοιχεία που προέκυψαν από το αχανές αποδεικτικό υλικό και στις δεκάδες τελεσίδικες αποφάσεις καταδίκης μελών και στελεχών της Χ.Α για πλήθος εγκληματικών ενεργειών και δολοφονικών επιθέσεων από τις οποίες προέκυπτε σαφώς η εγκληματική οργάνωση.  

Αλλά αυτό που έχουμε μάθει τόσα χρόνια αγώνων είναι ότι τον τελικό αποφασιστικό ρόλο τον έχει το μαζικό κίνημα. Όπως τον Σεπτέμβρη του 2013 ανάγκασε την κυβέρνηση Σαμαρά να τους κλείσει στη φυλακή μέσα από ένα γενικό αντιφασιστικό ξεσηκωμό στα σωματεία, στους χώρους εργασίας, στις σχολές, στα σχολεία, στις γειτονιές, όπως το 2019 τους πετάξαμε έξω από τη Βουλή, έτσι και τώρα μπορούμε να πετύχουμε την καταδίκη της ηγεσίας και των μελών της εγκληματικής συμμορίας. Τις τρεις βδομάδες που απομένουν ως την απόφαση οργανώνουμε ένα τέτοιο ξεσηκωμό ώστε το ξημέρωμα της 7ης Οκτώβρη, οι ακτίνες του ήλιου που θα ξεπροβάλλουν από τον Υμηττό να γράφουν πάνω στο Εφετείο με μεγάλα καθαρά γράμματα: Ούτε να το διανοηθείτε.