Η 82η Γενική Συνέλευση της ΔΟΕ ανήκει πλέον στην ιστορία. Τα συμπεράσματα από την κατάληξή της είναι σημαντικά για το τι θα γίνει το Σεπτέμβρη στα σχολεία.
Το πρώτο κρατούμενο είναι ότι η διάθεση της μεγάλης πλειοψηφίας του κλάδου, εκφράστηκε με ένα διαθλασμένο και στρεβλό τρόπο. Η απέραντη διαδικασιολογία μέσω της οποίας ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ προσπάθησαν να ελέγξουν το συνέδριο, άφησε ελάχιστα περιθώρια για συζήτηση. Όταν όμως έφτασε η ώρα των προτάσεων για το πρόγραμμα δράσης, με εξαίρεση το ΠΑΜΕ, ένιωθαν ότι έπρεπε να εναρμονιστούν με την οργή που υπάρχει στα σχολεία και έπρεπε να προτείνουν ένα μεγάλο απεργιακό αγώνα για το Σεπτέμβρη.
Παρόλα αυτά όμως, και εδώ βρίσκεται ο παραλογισμός του συνεδρίου, απεργία δεν βγήκε. Η διάθεση της βάσης δεν βρήκε συγκεκριμένη και οργανωμένη έκφραση. Η κάθε παράταξη έβαζε τις δικές της προϋποθέσεις προκειμένου να πραγματοποιηθεί η όποια απεργιακή κινητοποίηση πρότεινε. Η ΠΑΣΚ πρότεινε απεργία βάζοντας ως προϋπόθεση τη συμπόρευση με την ΟΛΜΕ. Πέταξε τη μπάλα σε ένα άλλο σωματείο, αποφεύγοντας έτσι το σκόπελο του να μιλήσει συγκεκριμένα.
Η ΕΡΑ (ΣΥΡΙΖΑ) πρότεινε να αποφασιστεί συγκεκριμένη ημερομηνία εκδήλωσης της απεργίας από το συνέδριο, όμως ήταν μια πρόταση με ορίζοντα τις εκλογές για το νέο ΔΣ, αφού ούτε την πάλεψε μέσα στις γενικές συνελεύσεις που προηγήθηκαν του συνεδρίου, ούτε έκανε καμία απόπειρα να συγκλίνουν οι διαφορετικές προτάσεις ώστε μια τέτοια πρόταση να υλοποιηθεί.
Το δεύτερο κρατούμενο του συνεδρίου είναι ότι η εκπαιδευτική αριστερά όσο και καλές προθέσεις, όσο μαχητικό παρελθόν και παρόν να έχει, δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Δεν μπόρεσε να βρει ούτε κοινό βηματισμό στα κύρια ζητήματα, ούτε να αποφύγει την κωλυσιεργία που επέβαλαν οι ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ και να επιβάλλει μια συγκεκριμένη αγωνιστική απόφαση. Κάτι τέτοιο ήταν απολύτως εφικτό. Είναι ενδεικτικό ότι στην ψηφοφορία που έγινε για τις θέσεις για την αξιολόγηση, η μόνιμη πια συμμαχία των ΠΑΣΚ – ΔΑΚΕ την κέρδισε από την αριστερά με διαφορά μόλις 12 ψήφων, σε σύνολο 600 συνέδρων.
Προφίλ
Κυριάρχησε ο σεχταρισμός σε ποικιλία μορφών και η πολιτική ατολμία στο να βρεθεί τρόπος υλοποίησης των όποιων προτάσεων. Υπήρξε σχεδόν παντελής έλλειψη αριστερής κριτικής στο τι έγινε στην ΟΛΜΕ το προηγούμενο διάστημα. Έτσι ο κάθε γραφειοκράτης ένιωθε άνετος να πουλάει δωρεάν αγωνιστικό προφίλ.
Ο μόνος που έκανε κριτική στην ΟΛΜΕ ήταν το ΠΑΜΕ. Όμως η κριτική του ήταν από τα δεξιά. Δήλωναν «ανοιχτοί» στη όποια μορφή πάλης, αλλά έκαναν λυσσασμένη επίθεση στην απεργία. Οι ίδιοι φυσικά δεν μπήκαν στον κόπο να προτείνουν καμία μορφή πάλης. Η στάση αυτή σαφώς δυσκόλεψε τα πράγματα. Κάθε φορά που διαφαίνονταν ότι μπορεί να υπάρξει μια αριστερή πλειοψηφία στο συνέδριο στα θέματα που αφορούν στις θέσεις της Ομοσπονδίας ή στην ψηφοφορία για τον οικονομικό απολογισμό, η ηγεσία του ΠΑΜΕ έτρεχε να κλιμακώσει τις λεκτικές της επιθέσεις ενάντια κατά κύριο λόγο στις Παρεμβάσεις. Υπήρξε άρνηση τόσο από το ΠΑΜΕ όσο και από την ΕΡΑ να υπάρξει κοινή πρόταση για τις θέσεις για την αξιολόγηση.
Οι Παρεμβάσεις χάσαμε μια ευκαιρία να οδηγήσουμε το συνέδριο και τον κλάδο σε μια αγωνιστική πορεία. Οι μειωμένες προσδοκίες για το τι μπορεί να βγει από το συνέδριο αλλά και η υποτίμηση των αγώνων που αναπτύσσονται από την ΕΡΤ μέχρι τις Σκουριές, καθώς και των τριγμών και των ρηγμάτων που δημιουργούν αυτοί στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, οδήγησαν σε μια τακτική μέσα στο συνέδριο που κάθε φορά έχανε το στόχο της.
Η πρότασή μας για παραπομπή της απεργίας σε γενικές συνελεύσεις το Σεπτέμβρη, ήταν κατά τη γνώμη μου η κυριότερη αδυναμία της τακτικής μας. Αλλά έστω και έτσι. Πόσο καλύτερη είναι η ΔΑΚΕ και η ΠΑΣΚ ή ακόμη και η ΣΥΝΕΚ στην ΟΛΜΕ από τις αντίστοιχες παρατάξεις στους δασκάλους; Γιατί δεν μπορούσαμε να βγάλουμε απόφαση; Αυτές οι αδυναμίες εκφράστηκαν και στο εκλογικό αποτέλεσμα. Οι Παρεμβάσεις ήταν η παράταξη που στις εκλογές είχαμε τη μεγαλύτερη άνοδο από κάθε άλλη παράταξη. Από 91 συνέδρους ανεβήκαμε περίπου στους 120. Όμως δεν κερδίσαμε το συνέδριο και ως εκ τούτου ούτε την τρίτη έδρα στο ΔΣ της ΔΟΕ.
Είμαστε η δύναμη που μπορεί να εκτινάξει τις αγωνιστικές διαθέσεις της βάσης πάνω από τα εμπόδια που προβάλλει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία και να τη μετουσιώσει σε υπαρκτούς και ασυμβίβαστους αγώνες. Είμαστε η δύναμη που μπορεί να λειτουργήσει ενοποιητικά για την αριστερά στη βάση των προβλημάτων. Μας αξίζει μια καλύτερη τακτική.