Η παραδοχή της ήττας των ιμπεριαλιστών στο Αφγανιστάν γίνεται εξόφθαλμη αυτές τις μέρες. Στις 18 Ιούνη, με πανηγυρικές τελετές, ο αφγανικός στρατός ανέλαβε την κύρια ευθύνη για τις μάχες ενάντια στους αντάρτες σε ολόκληρη τη χώρα. Υποτίθεται, το Αφγανιστάν, παύει να είναι προτεκτοράτο των ΝΑΤΟϊκών. Κανείς όμως δεν πανηγυρίζει στα σοβαρά.
Οι επιθέσεις των ανταρτών πολλαπλασιάστηκαν το τελευταίο διάστημα. Επίθεση δέχτηκε στην Καμπούλ το ίδιο το προεδρικό μέγαρο του Καρζάι, ενώ την Τρίτη το πρωί, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, παγιδευμένο αυτοκίνητο εξερράγη στην πύλη εγκαταστάσεων του ΝΑΤΟ στα βόρεια της πρωτεύουσας. Ενώ εξελίσσονται όλα αυτά ο αμερικάνικος στρατός μαζί με τους συμμάχους του αποσύρει ήδη δυνάμεις, χωρίς να έχει διευκρινίσει τι ακριβώς θα αφήσει πίσω του. Και, το σημαντικότερο από όλα, ενώ αφγανική κυβέρνηση και κατοχικές δυνάμεις δέχονται μπαράζ επιθέσεων, ξεκινάνε για πρώτη φορά διάλογο με τους Ταλιμπάν.
Πριν από δώδεκα σχεδόν χρόνια, όταν ξεκινούσε αυτός ο πόλεμος από την κυβέρνηση Μπους, ο στόχος ήταν να ανατραπεί η κυβέρνηση των Ταλιμπάν και να εξαφανιστούν από προσώπου γης, μιας και σύμφωνα με την προπαγάνδα δεν ήταν παρά μια τρομοκρατική οργάνωση, λίγο πολύ προέκταση της αλ Κάιντα. Σήμερα, οι Αμερικάνοι παρακαλάνε τους Ταλιμπάν να αποδεχθούν τους όρους της συζήτησης και να κάτσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ώστε να εξασφαλιστεί ένα επίπεδο σταθερότητας μετά το τέλος της κατοχής.
Στις αρχές Ιούλη, οι αφγανικές υπηρεσίες ανακοίνωσαν πως 300 Αφγανοί αστυνομικοί σκοτώθηκαν από επιθέσεις ανταρτών (πολλές από τις οποίες χρεώνονται στους Ταλιμπάν) μέσα σε ένα μόλις μήνα. Δεν έδωσαν στοιχεία για τους νεκρούς φαντάρους. Το επίπεδο της βίας έχει μετατρέψει το 2013 σε μια από τις πιο αιματηρές χρονιές από τότε που ξεκίνησε η κατοχή.
Η πρωτοβουλία των Αμερικάνων, μέσα σε τέτοιες συνθήκες, να ξεκινήσουν διάλογο με τους Ταλιμπάν πανικόβαλε την κυβέρνηση Καρζάι. Η προοπτική ο διάλογος να γίνει στην Ντόχα, την πρωτεύουσα του Κατάρ, ήταν ένα ακόμη χτύπημα. Στην Ντόχα, πολύ πρόσφατα, οι Ταλιμπάν απέκτησαν ένα κτίριο όπου στεγάζονται και εκπροσωπούνται ως πολιτική δύναμη. Η σημαία και η ταμπέλα στο εξωτερικό του κτιρίου που έγραφαν “Ισλαμικό Εμιράτο του Αφγανιστάν” για την κυβέρνηση του Καρζάι σηματοδοτούσαν ότι το κτίριο των Ταλιμπάν αντιμετωπίζεται ως “πρεσβεία”. Οι Ταλιμπάν έβαλαν τελικά τη σημαία στο... εσωτερικό του κτιρίου.
Δεν είναι μόνο εξευτελιστικό για τον Καρζάι. Ανάμεσα στους όρους τους προς τους Αμερικάνους, οι Ταλιμπάν έχουν την απελευθέρωση στελεχών τους που βρίσκονται στο Γκουαντάναμο. Το 2002 η αμερικάνικη κυβέρνηση περηφανευόταν για το πόσο εύκολη υπόθεση ήταν η κατάκτηση της χώρας και η κατοχή της. Δεν ήταν πολλοί αυτοί που ήταν διατεθειμένοι να αντισταθούν και να υπερασπίσουν με τη ζωή τους την κυβέρνηση των Ταλιμπάν.
Αντίσταση
Αυτό που έγινε όμως ήταν ότι η αντίσταση ξεκίνησε και φούντωσε όχι για λόγους νοσταλγίας των Ταλιμπάν αλλά απέναντι στη βία και τη φρίκη της κατοχής. Ο έλεγχος των περιοχών από πλευράς ιμπεριαλιστών γινόταν με σαρωτικούς βομβαρδισμούς. Όποιος αντιστεκόταν έπαιρνε την ταμπέλα “Ταλιμπάν”.
Στην πραγματικότητα δεν υπήρξε ποτέ ενιαίο κέντρο οργάνωσης της αντίστασης. Ο κόσμος σε διάφορες περιοχές της χώρας εντασσόταν σε ένοπλες ομάδες για να αντιμετωπίσει τη βία της κατοχής. Η στρατηγική των κατακτητών άρχισε να δείχνει τα όριά της, να μοιάζει με χτίσιμο πάνω στην άμμο. Μια περιοχή “καθαριζόταν” από τους “τρομοκράτες”, ο στρατός πήγαινε για να την διαφυλάξει και στη συνέχεια ξέσπαγε ένας νέος γύρος αντίστασης απέναντι στην ασφυκτική πίεση της στρατιωτικής κατοχής στην περιοχή. Πολλοί από τους συμμάχους των Αμερικάνων άρχισαν να παίρνουν αποστάσεις, κρατώντας τους φαντάρους τους έξω από τα θερμά σημεία ή αποσύροντας εντελώς τις δυνάμεις τους.
Ούτε ο αφγανικός στρατός είχε τις δυνάμεις να ανταπεξέλθει. Τα τελευταία χρόνια εκτινάχθηκαν οι λεγόμενες επιθέσεις “πράσινο εναντίον μπλε”, δηλαδή επιθέσεις Αφγανών στρατιωτών εναντίον κατοχικών. Η ήττα των ιμπεριαλιστών στο Αφγανιστάν τούς κάνει πιο διστακτικούς να προχωρήσουν σε παρόμοια βαρβαρότητα σε άλλα σημεία.
Όμως το Αφγανιστάν έχει ήδη πληρώσει το τίμημα. Ήταν ήδη μια από τις φτωχότερες χώρες του κόσμου πριν από τον πόλεμο του 2001 και την κατοχή. Σήμερα είναι ακόμη φτωχότερη, ακόμη πιο διαλυμένη. Χιλιάδες νεκροί, τραυματίες, ανάπηροι, άστεγοι, άνθρωποι που έχασαν τα πάντα στο βωμό της αμερικανικής ισχύος. Τα δικαιώματα και οι ελευθερίες των Αφγανών ήταν από την αρχή μια ψεύτικη δικαιολογία για τον πόλεμο, και δεν πήγαν ούτε βήμα εμπρός μέσα σε αυτά τα 12 χρόνια.
Δεν πρέπει να ξεχάσουμε το Αφγανιστάν. Θα παραμείνει η πιο πικρή απόδειξη για το πού οδηγούν οι “ανθρωπιστικοί πόλεμοι”.