Θανάσης Διαβολάκης, ΟΙΕΛΕ*
Είμαστε στην τρίτη βδομάδα κατάληψης της ΕΡΤ και της μετατροπής της σε αγωνιστικό κέντρο. Δεν είμαστε ούτε κουρασμένοι, ούτε απογοητευμένοι. Και δεν νομίζω ότι μπορεί να είναι κανείς κουρασμένος κι απογοητευμένος όταν σε όλη την Ελλάδα υπάρχει το “κάθε πομπός και διαδήλωση κάθε αναμεταδότης και συλλαλητήριο”.
Δεν μπορούμε να είμαστε απογοητευμένοι όταν χιλιάδες λαού συμπαρίστανται όλο αυτό το μεγάλο διάστημα. Όταν οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ θέτουν από μόνοι τους σε λειτουργία αυτό το μεγάλο οργανισμό και το δουλεύουν οι ίδιοι με αυτοδιαχείριση. Δεν μπορούμε να είμαστε απογοητευμένοι όταν η συνειδητοποίηση ότι τα προβλήματα όχι μόνο είναι κοινά αλλά απαιτείται συνολική πολιτική λύση, μετατρέπεται από συνείδηση που είχε ένας κόσμος για μεγάλο χρονικό διάστημα σε πρακτική εφαρμογή με συνδικαλιστικό συντονισμό πρωτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων σωματείων, με τη διαπίστωση ότι τα τριτοβάθμια συνδικαλιστικά όργανα έχουν μεγάλη έλλειψη να καθοδηγήσουν τον αγώνα.
Θέλω να πω πάνω σε αυτό ότι δεν χαρίζουμε τα τριτοβάθμια συνδικαλιστικά όργανα σε κανέναν. Τη ΓΣΕΕ τη χτίσανε επαναστάτες εργάτες πριν από 100 χρόνια, είναι των εργαζόμενων και πρέπει να παραμείνει, αλλά πρέπει να μπει σε αγωνιστική ρότα. Εμείς λοιπόν από τα κάτω παίρνουμε την πρωτοβουλία να συντονιστούμε για να ανατρέψουμε αυτή την κατάσταση.
Αυτό που έκανε την ΕΡΤ κέντρο αγώνα είναι δύο πράγματα. Το πρώτο είναι ότι οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ είπε “όχι, εγώ θα παραμείνω εδώ. Και παρά τις ντρίπλες θα παραμείνω εδώ”. Αυτό ήταν φάρος για ένα κόσμο γιατί στο μαύρο της ΕΡΤ, εγώ ο εργαζόμενος του ιδιωτικού τομέα, είδα το μαύρο που ήρθε και μου διάλυσε τη συλλογική μου σύμβαση. Ο καθηγητής είδε το μαύρο που του έκοψε το δικαίωμα για απεργία, ο απολυμένος είδε το μαύρο που τον σούταρε από τη δουλειά του. Αυτά τα πράγματα πρέπει να τα λάβουμε σοβαρά υπόψη μας.
Εγώ δεν συμφωνώ ότι τελείωσε η ζύμωση κι αρχίζει η δράση, γιατί πάντα η καλύτερη ζύμωση γίνεται μέσα στον αγώνα. Μέσα στον αγώνα σηκώνουν οι εργαζόμενοι τα κεφάλια. Για να αμφισβητήσουμε αυτό που υπάρχει, να νοιώσουμε τη δύναμή μας και να νοιώσουμε ότι μπορούμε να το ανατρέψουμε. Γιατί ήδη έχουμε ανατρέψει την κυβέρνηση. Και είχαν το θράσος να γίνουν από τρεις, δύο, χωρίς καν να ζητήσουν ψήφο εμπιστοσύνης από τη βουλή και να κυβερνούν με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι από την αρχή στο προαύλιο της ΕΡΤ, μπήκε ο στόχος να πέσουν. Μπήκε κατευθείαν πολιτικός στόχος. Ο κόσμος όλος το είχε ανάγκη αυτό.
Τα Μνημόνια
Αλλά ο πολιτικός στόχος, ο στόχος της ανατροπής της κυβέρνησης πρέπει να μας βάλει όλους σε ένα προβληματισμό. Θέλουμε να φύγει η κυβέρνηση και οι πολιτικές της. Δεν αμφισβητούμε με αυτό τον τρόπο τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις; Δεν αμφισβητούμε ένα χρέος που όταν ξεκίνησαν τα μνημόνια ήταν 117% και τώρα έχει πάει στο 170%; Δεν λέει αυτός ο στόχος ότι πρέπει να πάρουμε τις τράπεζες που έχουν χρηματοδοτηθεί με δισεκατομμύρια; Ότι η ΑΓΕΤ, ο Κατσέλης πρέπει να περάσουν στα χέρια των εργαζόμενων; Ο Κατσέλης μπορεί να μην έχει ανάγκη το ψωμί γιατί τρώει παντεσπάνι. Εμείς το χουμε ανάγκη όμως. Όπως και το τσιμέντο για να φτιάχνουμε σπίτια και την τηλεόραση για να έχουμε ενημέρωση και τη ΔΕΗ για ρεύμα κλπ.
Τα βήματά μας πρέπει να είναι οργανωμένα και να παίρνουν υπόψη τους την κατάσταση. Αλλά ρεαλιστικά κι αγωνιστικά. Γιατί ο κόσμος θέλει τα συνδικάτα του να βγουνε μπροστά.
Να αξιοποιήσουμε λοιπόν αυτά που έχουμε στα χέρια μας. Έχουμε, την ΕΡΤ, ένα μέσο πανελλαδικής εμβέλειας και χώρο. Το μέσο πρέπει να αξιοποιηθεί και να ανοίξει στους εργατικούς αγώνες, να γίνει βήμα όπου οι εργαζόμενοι θα προβάλλουν και θα συζητάνε τα προβλήματά τους, να περάσει κλίμα στον κόσμο ότι υπάρχει κοινωνική αναταραχή και πάμε για ανατροπή. Να αξιoποιήσουμε το χώρο για ανοιχτές συζητήσεις για τα προβλήματα των εργαζόμενων, για να κάνουν συνελεύσεις συλλογικότητες, σωματεία κλπ.
Δεύτερον, χρειαζόμαστε κινηματικές δράσεις το αμέσως επόμενο διάστημα. Δεν έχει καμία σημασία που είναι καλοκαίρι. Ζήσαμε αυτά τα τρία χρόνια πολύ καυτά καλοκαίρια. Που ξεκίναγαν οι διαδηλώσεις στις 10 το πρωί και τελείωναν στις 10 το βράδυ.
Λέω λοιπόν, να γίνει ο συντονισμός. Αλλά να γίνει για να ανοίξει κι όχι για να κλείσει. Δεν χρειαζόμαστε ένα συντονιστικό όργανο από 9-10 ανθρώπους. Χρειαζόμαστε ένα συντονιστικό όργανο ανοιχτό και πλατύ. Να συνεδριάζει ανοιχτά και να καλέσει να έρθουν κι αυτούς που δεν είναι τώρα εδώ.
Χρειαζόμαστε κινητοποιήσεις και την ερχόμενη βδομάδα. Το συλλαλητήριο της ΠΟΣΠΕΡΤ για την επόμενη Δευτέρα είναι πολύ μακριά. Να κάνουμε το συλλαλητήριο αυτή τη βδομάδα και Γενική Απεργία την επόμενη. Μόνο τα σωματεία και οι ομοσπονδίες που είμαστε εδώ να αποφασίσουμε, είμαστε πανεργατική απεργία. Να κάνουμε προγραμματισμό. Να πάμε τώρα σε 24ωρη και μετά από 5 μέρες σε 48ωρη. Να δει κι ο κόσμος ότι υπάρχει μια προοπτική στον αγώνα. Ότι δεν ρίχνουμε τουφεκιές στον αέρα όπως κατηγορούμε τους άλλους.
Βασίλης Συλαϊδής, INTRACOM
Τα Τσιμέντα Χαλκίδας, τα κλείνει η Lafarge, που είναι ιδιοκτήτης τους με τη δικαιολογία ότι δεν είναι κερδοφόρα λόγω της κρίσης και της πτώσης του τζίρου στον χώρο των κατασκευών και της οικοδομής. Η μονάδα αυτή είναι από τις πιο σύγχρονες που έχει χτιστεί στην Ελλάδα, δεν έχει καμία λογική ότι είναι για λόγους εξοικονόμησης κλπ. Προφανώς έχουν άλλους στόχους.
Η αντίδραση όμως των εργαζόμενων ήταν πραγματικά εντυπωσιακή. Ήδη στις 11/6 είχαν κατέβει στα γραφεία της Lafarge που βρίσκονται μέσα στο συγκρότημα της Ιντρακόμ στην Παιανία.
Τους είχαμε δει εκείνη την ημέρα και πραγματικά μας εντυπωσίασαν. Ήταν πολύς κόσμος που είχε έρθει με πούλμαν από τη Χαλκίδα. Ήταν καλά συγκροτημένοι με πανό, μπλουζάκια του σωματείου, καπέλα, καραμούζες, ταμπούρλα, βουβουζέλες κλπ. Έγινε χαμός.
Επειδή δεν είχαμε ειδοποιηθεί για την κινητοποίηση αυτή, συνενοηθήκαμε την επόμενη φορά να συντονιστούμε. Συμπτωματικά το ίδιο απόγευμα η κυβέρνηση έριξε το “μαύρο” στην ΕΡΤ. Όλος ο κόσμος βρέθηκε να δίνει τον αγώνα με βάση την κατάληψη σε αυτό το χώρο. Πριν από μια βδομάδα ειδοποιηθήκαμε ότι θα έρθουν οι εργάτες από τα Τσιμέντα Χαλκίδας την Πέμπτη 27/6. Πήρα την πρωτοβουλία και ειδοποίησα τον πρόεδρο του σωματείου των τσιμέντων χαλκίδας, για να έρθουν και να βγουν και να μιλήσουν και μέσα από τα μικρόφωνα της ΕΡΤ.
Γιάννης Παπαδημητρίου, εργάτης Τσιμέντων Χαλκίδας
Ήρθαμε σήμερα γύρω στα 750 άτομα από τη Χαλκίδα, εργάτες από τα Τσιμέντα με τις γυναίκες και τα παιδιά και κάναμε μια κινητοποίηση στην Παιανία στα γραφεία της Lafarge. Από κει ήρθαμε εδώ στην ΕΡΤ για να συμπαρασταθούμε. Η υποδοχή από τον κόσμο εδώ στην ΕΡΤ ήταν πολύ ωραία. Όλος ο κόσμος εδώ μας είδε λες και είμαστε δικοί του άνθρωποι. Θα είμαστε πάντα συμπαραστάτες στον αγώνα τους και θέλουμε κι αυτοί να είναι συμπαραστάτες στο δικό μας αγώνα.
Σε μας η Lafarge λέει ότι θέλει να μας διώξει όλους μια κι έξω κι επειδή δεν μπορούσε, λέει ότι θα διώχνει το 5% των εργαζομένων κάθε μήνα. Δεν μπορούμε να ζήσουμε. Τά ’χουν πουλήσει όλα. Μας έχουν ξεβρακώσει πραγματικά. Δεν μας αφήνουν να δουλέψουμε. Μας κόβουν τα λεφτά και συνέχεια μας λένε τα ίδια με τους ξεφτίλες από πάνω.
Η Lafarge θα πεθάνει. Δεν υπάρχει περίπτωση να μπει άτομο μεσα στο εργοστάσιο να πάρει έστω και μια βίδα. Και να μας απολύσει όλους πάλι εμείς εκεί θα είμαστε. Τους περιμένουμε με ανοιχτές αγκάλες. Εμείς δεν κάνουμε αστεία. Ανοίγουμε και μύτες άμα χρειαστεί. Ούτε τα ΜΑΤ φοβόμαστε ούτε την αστυνομία. Είμαστε φιλήσυχοι. Δεν τους πειράζουμε. Αλλά αν μας πειράξουνε, πεθάνανε.
Η δουλειά μας είναι η πιο δύσκολη δουλειά. Είναι καρκινογόνα. Εκπέμπονται πράγματα μέσα στο εργοστάσιο όπως ιπτάμενη τέφρα που την εισπνέεις και δεν την καταλαβαίνεις. Είναι το θειικό. Το χώμα που έρχεται από τα νταμάρια μέχρι και ποντίκια μπορεί να έχει μέσα. Τη σύνταξη δεν την προλαβαίνεις. Αν βγεις στα 58 σου, θα έχεις πεθάνει στα 62.
Αυτά να τα βλέπουν. Όχι να κάθονται στα γραφεία τους να εισπράτουν δισεκατομμύρια κι εμείς οι μαλάκες να πεθαίνουμε. Να μην μπορούν να μας χαρούν τα παιδιά μας αμα βγούμε στη σύνταξη.
Θοδωρής Μπαλιώτης, εργάτης Κατσέλη*
Βρισκόμαστε επί ξηρού ακμής εδώ και μια εβδομάδα. Θέλω να μεταφέρω τις ευχαριστίες μας στους συναδέλφους της ΕΡΤ και όλους τους συναδέλφους, για την υποστήριξη που έχουμε όλες αυτές τις μέρες.
Καταρχήν χαίρομαι που υπάρχει όλη αυτή η προσπάθεια για συγκρότηση ενός συντονισμού μεταξύ σωματείων.
Εμείς, αγαπητοί συνάδελφοι, δεν είμαστε θύματα της κρίσης. Είμαστε μια παραγωγική μονάδα και παράγουμε προϊόν που δεν είναι πολυτελείας αλλά προϊόν πρώτης ανάγκης. Για διάφορους λόγους η κρίση δεν μας επηρρεάζει. Αντίθετα η κρίση θα έπρεπε να μας ανεβάσει. Κατά τη γνώμη μου είμαστε θύματα μιας λογικής και μιας ποιότητας του κεφαλαίου το οποίο είναι το πλέον επιθετικό και το πλέον κερδοσκοπικό. Δηλαδή:
Η Κατσέλης είναι μια παραγωγική εταιρία. Την πήρε ο όμιλος Δαυίδ. Την πήρε τσάμπα. Πήρε δάνειο. Μετά τα φόρτωσε στην εταιρία κι έγινε ένα σχήμα μη βιώσιμο. Από κει και πέρα αυτός κατέστρεψε την εταιρία. Αυτό θα πρέπει να το δούμε και να δούμε και το πως και στο δημόσιο τομέα, όλοι αυτοί οι ιδιώτες που θα αγοράσουν και “θα φέρουν την ανάπτυξη” είναι εκείνα τα αρπακτικά, το κεφάλαιο το επιθετικό, που θα καταστρέψει τα πάντα. Αυτούς δεν τους ενδιέφερε να δουλέψει η εταιρία, να παράγει ψωμί κλπ.
Πρέπει να δούμε και το πως θα πάμε από δω και στο εξής. Αν τα βρούνε με τις τράπεζες και ξανανοίξει το εργοστάσιο και ξαναπάμε για δουλειά, ξέρουμε ότι αυτός ο δρόμος είναι επικίνδυνος και θα βρεθούμε στο ίδιο αδιέξοδο. Εδώ θα πρέπει το συνδικαλιστικό κίνημα να βάλει κάποιους στόχους. Δηλαδή τι πάμε από δω και πέρα να κάνουμε; Εμείς πως θα αντιμετωπίσουμε αυτό το θέμα. Ακουστήκανε εδώ ορισμένα πράγματα περί αυτοδιαχείρισης, εργατικού ελέγχου κλπ
Εμάς η έλλειψη του εργατικού ελέγχου μας έφτασε εδώ που μας έφτασε. Νομίζω ότι από δω και στο εξής θα πρέπει να δούμε τέτοια θέματα.
* Τοποθέτηση στη σύσκεψη σωματείων και ομοσπονδιών, που έγινε στο Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ, στις 29/6.