Ξεκινάει ένα κρίσιμο φθινόπωρο και μια πολύ σημαντική χρονιά τόσο από άποψη διεθνών και εσωτερικών πολιτικών εξελίξεων όσο και από άποψη μαχών, απεργιακών και αντιρατσιστικών-αντιφασιστικών, που έχει να δώσει το εργατικό κίνημα, με ξεχωριστό το ρόλο της αντικαπιταλιστικής-επαναστατικής αριστεράς. Το μεγάλο στοίχημα είναι να πάρουν οι εργάτες στα χέρια τους την έξοδο από τα Μνημόνια με τη στήριξη της επαναστατικής αριστεράς.
Πρώτη μεγάλη μάχη είναι η ΔΕΘ στις 8 Σεπτέμβρη, η μεγάλη εργατική διαδήλωση που φέτος είναι και αντιφασιστική ενάντια στην προσπάθεια των νεοναζί να εμφανιστούν εκείνη τη μέρα με τις σημαίες των “μακεδονομάχων” εκτοπίζοντας τα συνδικάτα και την Αριστερά. Δεύτερη μεγάλη μάχη είναι στις 15 Σεπτέμβρη το αντιρατσιστικό-αντιφασιστικό συλλαλητήριο και συναυλία στο Σύνταγμα και οι αντίστοιχες διαδηλώσεις στις άλλες πόλεις. Το “Δεν θα περάσει” πρέπει να ακουστεί παντού πιο δυνατά από ποτέ. Αυτό είναι που θα καθορίσει και τη δίκη της Χρυσής Αυγής. Και ταυτόχρονα θα κερδίσει το “ανοιχτά σύνορα για τους πρόσφυγες” κόντρα σε όσους προσπαθούν να γυρίσουν το κλίμα προς τα δεξιά.
Το αφήγημα Τσίπρα μετά τις 20 Αυγούστου είναι ότι στην νέα “μεταμνημονιακή” περίοδο ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει το κόμμα από τη μία των κοινωνικών παροχών και από την άλλη της οικονομικής ανάπτυξης. Όμως, όπως ομολόγησε ο Τσίπρας στο “νέο” υπουργικό συμβούλιο, “ευτυχώς προλάβαμε να περάσουμε τον κάβο (να βγούμε από τα μνημόνια), πριν από τη φουρτούνα”. Η πραγματική εικόνα είναι ότι η φουρτούνα έχει ξεσπάσει.
Οικονομικά, η κρίση και η ύφεση συνεχίζονται, μια σειρά χώρες συνεχίζουν να μπαίνουν όπως η Ελλάδα στο ΔΝΤ, ο κίνδυνος μιας νέας βουτιάς στις ΗΠΑ δεν έχει ξεπεραστεί. Όλα αυτά δεν ανοίγουν περίοδο ηρεμίας και ομαλότητας αλλά αναταράξεων. Αντίστοιχα, πολιτικά, αυτή τη στιγμή στις ΗΠΑ, στο κέντρο του ιμπεριαλισμού, ανησυχούν ότι μετά τις ενδιάμεσες εκλογές του Νοέμβρη ο Τραμπ μπορεί να έχει την τύχη του Νίξον.
Χρειάζεται να μείνουμε σε αυτές τις εξελίξεις. Στο οικονομικό επίπεδο, η τυπική εικόνα είναι ότι συνολικά υπάρχει ανάπτυξη. Υποτίθεται ότι οι ΗΠΑ έχουν φτάσει στα υψηλότερα δυνατά επίπεδα με απόδειξη τη συνεχή άνοδο του χρηματιστήριου, την οποία έχει βοηθήσει ο Τραμπ με τη μείωση της φορολογίας, τους εμπορικούς πόλεμους και όσα ακόμα έχει χαρίσει στους πλούσιους. Υποτίθεται επίσης ότι αυτή η ανάπτυξη βοηθάει και την Ευρώπη αλλά και τις λεγόμενες αναδυόμενες οικονομίες, δηλαδή τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, της Ασίας κλπ.
Σύνοδος
Τον τελευταίο μήνα αυτή η εικόνα έχει τεράστια προβλήματα όπως ομολογούν οι ίδιοι. Την προηγούμενη βδομάδα έγινε στο Τζάκσον Χόουλ των ΗΠΑ η σύνοδος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας της Αμερικής που κάθε χρόνο τέτοια περίοδο προσδιορίζει τι θα γίνει με την οικονομία και την πολιτική που θα ακολουθήσει. Φέτος έκλεισε με τον Διοικητή της, τον Στουρνάρα των ΗΠΑ, να λέει ότι “για να εκτιμήσεις τι θα γίνει στην οικονομία των ΗΠΑ, πρέπει να διαβάσεις... τα άστρα”. Ο Τραμπ είναι ο πρόεδρος με τη μικρότερη οικονομική ανάπτυξη μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Φοβούνται ένα ξέσπασμα του εργατικού κινήματος που θα παλέψει για αυξήσεις γιατί τα εισοδήματα είναι τώρα μικρότερα από το 2009. Η πρόσφατη απεργία των εκπαιδευτικών ήταν καμπανάκι. Και την ίδια στιγμή έρχεται η νέα κρίση στην Αργεντινή και την Τουρκία.
Άρα η εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ ότι μπαίνουμε σε μια περίοδο με κοινωνικές παροχές και οικονομική ανάπτυξη ταυτόχρονα, είναι στον αέρα. Πώς την εννοεί ο ΣΥΡΙΖΑ; Με κίνητρα για τους καπιταλιστές, όπως και ο Μητσοτάκης. Πρώτο, με μεγάλες φοροαπαλλαγές για τις επιχειρήσεις για να επενδύσουν. Δεύτερο, με χαμηλό εργατικό κόστος. Η επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων, που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση, δεν σημαίνει και αύξηση των μισθών -παράδειγμα είναι ο πρόεδρος των πλοιοκτητών που πρότεινε στην ΠΝΟ και τους ναυτεργάτες... 1% αύξηση! Τρίτο, με ιδιωτικοποιήσεις, ξεπούλημα των φιλέτων. Μήπως έχουν μέχρι τώρα φέρει δουλειές; Όχι, έχουν φέρει απολύσεις. Το λιμάνι του Πειραιά και το ξεπούλημά του στην COSCO είναι παράδειγμα. Οι εργαζόμενοι παλεύουν στις πιο σκληρές συνθήκες, με άρνηση αναγνώρισης σωματείου και συλλογικής σύμβασης, με δημιουργία απεργοσπαστικού εργοδοτικού σωματείου.
Μόνο η εργατική τάξη έχει πραγματικό πρόγραμμα κοινωνικών παροχών και ανάπτυξης. Με κρατικοποιήσεις τραπεζών και επιχειρήσεων. Με κρατικές επενδύσεις κι όχι περικοπές στις δημόσιες δαπάνες. Αυτό σημαίνει το 3,5% του πλεονάσματος να πάει στις ανάγκες, για να γίνουν μαζικές προσλήψεις. Σημαίνει να φορολογήσουν τους πλούσιους που η φορολογία τους έχει πέσει και θέλουν να τη μειώσουν κι άλλο.
Γι' αυτό το αίτημα “δώστε τα πλεονάσματα για τις ανάγκες μας” είναι κεντρικό. Αυτό το πρόγραμμα, που το έχουν οι επαναστάτες και η πέρα από το ΣΥΡΙΖΑ αριστερά, είναι πρόγραμμα μάχης για τους αγώνες που ξεκινούν. Δεν μιλάμε αφηρημένα, δεν περιοριζόμαστε στην καταγγελία, εμείς λέμε ότι αυτά θα εφαρμοστούν με όρους κινήματος. Το τι κάνει το εργατικό κίνημα και πώς αντιστέκεται, το τι κάνει η αριστερά, το τι κάνουμε εμείς παίζει ρόλο για τη ζωή της εργατικής τάξης.
Στο πολιτικό επίπεδο, χρειάζεται ξεκαθάρισμα για να μην περάσουν οι απόψεις που λένε ότι αυτό που επικρατεί είναι η άνοδος της ακροδεξιάς, ότι ο κόσμος είναι απογοητευμένος, ότι δεν μπορούν να γίνουν αυτά τα πράγματα. Στην πραγματικότητα, όλοι αναγνωρίζουν ότι η ριζοσπαστικοποίηση του κόσμου είναι εδώ και συνεχίζει αριστερά. Και από εκεί προσπαθούν να κερδίσουν μέσα στην προεκλογική περίοδο στην οποία μπαίνουμε.