Διεθνή

Τώρα που η Χίλαρι Κλίντον επιβεβαιώθηκε ως η υποψήφια των Δημοκρατικών για την προεδρία των ΗΠΑ, επιστρατεύονται τα συνήθη επιχειρήματα προκειμένου να παρατάξουν την αριστερά από πίσω της. Στη συζήτηση αυτή περισσότερο επισημαίνονται τα αρνητικά του Ρεπουμπικάνου υποψηφίου παρά τα θετικά της υποψηφίου των Δημοκρατικών.

 

Eίναι γνωστό και παλιό μοτίβο ότι ο Ρεπουμπλικανος υποψήφιος εκφράζει μια ξαφνική αλλαγή πορείας προς άγνωστα ακροδεξιά νερά. Το θυμάμαι να παίζεται προκειμένου να δικαιολογηθεί η ψήφος στους Δημοκρατικούς ενάντια στον Μπάρυ Γκολντγουοτερ το 1964, τον Ρόναλντ Ρήγκαν το 1980, τον Τζορτζ Μπους το 2000.

 

Κυνικά αν το δει κανείς μπορεί να πει ότι η υποψηφιότητα Τράμπ είναι ένα δώρο στην κεντροαριστερά. 

 

Αυτό που ισχύει πάντως, είναι ότι η επιτυχία του Τραμπ αντικατοπτρίζει το πως η επίσημη πολιτική σκηνή της Αμερικής κινείται με σταθερά βήματα στα δεξιά μετά τη δεκαετία του '60. Αλλά αυτός δεν είναι λόγος για να ψηφιστεί η Κλίντον. 

 

Πρόκειται για πολιτικό παράγοντα που παίζει το δικό της ρόλο κι έτσι θα ήταν λάθος να εξομοιώνεται με τον συζυγό της Μπιλ Κλίντον. Παρ'όλα αυτά ήταν σημαντικός ο ρόλος της τον καιρό της προεδρίας του συζύγου της μεταξύ 1993 και 2001 κι από τότε που έφυγαν από το Λευκό Οίκο δουλέψαν από κοινού για να επιστρέψουν.

 

Ο Μπιλ Κλίντον έπαιξε κρίσιμο ρόλο στο να στρέψει το σκηνικό στα δεξιά εκπαιδεύοντας τους Δημοκρατικούς να αποδεχτούν την αποκαλούμενη “επανάσταση του Ρήγκαν” -  νεοφιλελεύθερη πολιτική στο εσωτερικό και ακόμα πιο επιθετική επίδειξη της δύναμης των ΗΠΑ στο εξωτερικό.

 

Η προεδρία του προώθησε τις πολιτικές της ελεύθερης αγοράς παγκόσμια, τσάκισε το κράτος πρόνοιας και έκανε διπλωματικό εργαλείο τον στρατιωτικό εξαναγκασμό. 

 

Σαν υπουργός εξωτερικών από το 2008 μέχρι το 2013 η Χίλαρι συνέχισε αυτή την προσέγγιση.

 

Συγκεκριμένα ήταν πιο πρόθυμη στο να καταφύγει σε στρατιωτικές επεμβάσεις από τον πιο προσεκτικό Μπάρακ Ομπάμα.

Εντός κι εκτός εξουσίας οι Κλίντον διασφάλισαν ότι θα απολαύσουν τον πλούτο που εξασφάλισαν οι πολιτικές τους.

 

Ένα πρόσφατο δημοσίευμα των Financial Times με τίτλο “η κερδοσκοπική εταιρική σχέση” ανέφερε ότι, “αφήνοντας τον Λευκό Οίκο το 2001 σε αυτοαποκαλούμενη ένδεια, ο κύριος και η κυρία Κλίντον έβγαλαν σχεδόν 250 εκατομμύρια δολάρια κυρίως μέσα από διαλέξεις, βιβλία και συμβουλές”. Έβγαλαν 22 εκατομμύρια από ιδιωτικά “μη κερδοσκοπικά” πανεπιστήμια από το 2010.

 

Η Χίλαρι επομένως είναι το τέλειο σύμβολο του κατεστημένου εναντίον του οποίου τόσο ο Τράμπ όσο κι ο Μπέρνι Σάντερς, καλέσαν σε εκλογικό ξεσηκωμό.

 

Φυσικά κι ο Τράμπ, ως ένας δισεκατομμυριούχος επενδυτής είναι κομμάτι αυτού του κατεστημένου.

Ισχυρίζεται ότι έκανε δωρεά σε οργανισμό των Κλίντον για να τους αναγκάσει να παρευρεθούν στον τελευταίο γάμο του – μια πράξη που συμπυκνώνει τέλεια την ηθική των εμπλεκομένων.

 

Αλλά η περιγραφή του Τράμπ για τον εαυτό του ως αουτσάιντερ δεν είναι απλή δημαγωγία. Από τον Β'Π.Π οι ΗΠΑ κυριάρχησαν στον παγκόσμιο καπιταλισμό χτίζοντας μια ανοιχτή παγκόσμια οικονομία στηριζόμενη σε ένα δίκτυο συμμαχιών και στην αμερικάνικη στρατιωτική δύναμη.

 

Ο Τραμπ κέρδισε υποστήριξη μέσα στα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα αμφισβητώντας αυτή την φιλελεύθερη αυτοκρατορία.

Έτσι υποστηρίζει την υιοθέτηση προστατευτικών οικονομικών πολιτικών. Η πρόσφατη παρατήρησή του ότι θα υπερασπιζόταν τα κράτη της Βαλτικής απέναντι σε μια ρώσικη επίθεση αν αυτά εκπλήρωναν τις οικονομικές υποχρεώσεις τους απέναντι στο ΝΑΤΟ, προκάλεσε το σχόλιο του Εκονομιστ ότι “ταρακούνησε την ισχυρότερη στρατιωτική συμμαχία που έχει δει ο κόσμος”.

 

Η Χίλαρι από την άλλη είναι πιστή υπηρέτης αυτής της αυτοκρατορίας. Αυτό είναι που την κάνει την υποψήφια του κατεστημένου σε αυτές τις εκλογές. Πολλές καθιερωμένες προσωπικότητες των Ρεπουμπλικάνων είτε παραμένουν σιωπηλοί, είτε αρχίζουν να τη στηρίζουν.

 

Κανείς δεν αμφισβητεί  το γεγονός ότι ο Τραμπ είναι ένας ακραίος ρατσιστής και σεξιστής. 

 

Είναι επίσης ένας οπορτουνιστής που αν εκλεγεί αναμφίβολα θα ευθυγραμμιστεί με τα συμφέροντα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.

Οι υποσχέσεις του δεν προσφέρουν καμία λύση στα προβλήματα της αμερικάνικης κοινωνίας.

 

Όποιος και να νικήσει στις εκλογές, το πηγάδι της πικρίας και των ψευδαισθήσεων στους κόλπους των μέσων αμερικάνων θα συνεχίσει να γεμίζει. Η Κλίντον κι ο Τραμπ είναι οι εκπρόσωποι ενός συστήματος εξουσίας που αναπτύσεται σε αντίθεση με μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού. Η Κλίντον δεν είναι “το μικρότερο κακό” απέναντι στον Τραμπ. Και οι δύο χρειάζονται ο ένας τον άλλον για να δικαιολογήσουν τις υποψηφιότητές τους.