Διεθνή
Μέση Ανατολή: Πόλεμος, λιτότητα και αντίσταση

Διαδηλώσεις σε ολόκληρη την Αίγυπτο ξέσπασαν αυθόρμητα στις 7 Μάρτη. Στους δρόμους βγήκαν οι πιο φτωχοί και αδύναμοι, ο κόσμος που επιβιώνει από το ψωμί που παίρνει σε πολύ χαμηλή τιμή χάρη στις κρατικές επιδοτήσεις. 

Ως τώρα κάθε φούρνος έδινε από 1000 ως 4000 πίτες επιδοτούμενου ψωμιού. Τώρα ξαφνικά μπορεί να δώσει μέχρι 500. Κάθε άτομο μπορούσε να πάρει μέχρι πέντε, και τώρα το όριο είναι τρεις. Για να περιοριστούν οι “απατεώνες” που θέλουν να πάρουν λίγο ψωμί παραπάνω, η κυβέρνηση ξεκίνησε ένα πρόγραμμα έξυπνων καρτών που αντικαθιστούν τα χαρτιά που έπρεπε να παρουσιάσουν όσοι δικαιούνται έκπτωση. Προς το παρόν, οι πλέον φτωχοί και ανήμποροι είναι αυτοί που δεν έχουν καταφέρει να αποκτήσουν την κάρτα. 

Οι διαδηλώσεις ξέσπασαν στις ουρές των φούρνων, ή στα τοπικά κρατικά γραφεία όπου ο κόσμος πήγαινε για να ανανεώσει το δικαίωμά του. Ένας από τους υπάλληλους σε αυτά τα γραφεία δήλωσε στους δημοσιογράφους: “Ήταν περίπου 100 άνδρες και γυναίκες. Δεν μπορώ να τους κατηγορήσω. Τα ίδια προβλήματα έχουμε κι εμείς στο σπίτι μας”. Κανείς δεν είναι σε θέση να έχει συνολική εικόνα του τι συνέβη σε όλη τη χώρα, αλλά φαίνεται πως οι μαχητικότερες κινητοποιήσεις προκλήθηκαν στις εργατογειτονιές των μεγάλων πόλεων. Στην Ιμπάμπα, στο Κάιρο αναφέρεται ότι η αστυνομία έριξε προειδοποιητικές βολές για να διαλύσει τις συγκεντρώσεις. Σε κάποια σημεία ο κόσμος κατέλαβε τις γραμμές του τραμ για να μπλοκάρει ακόμη περισσότερο την κυκλοφορία.

Καζάνι που βράζει

Το Κάιρο είναι ένα καζάνι που βράζει παρά τη μαύρη σκιά που έχει ρίξει η δικτατορία του Σίσι. Κοντεύει τα 28 εκατομμύρια πληθυσμό και συνεχίζει να μεγαλώνει με έναν από τους υψηλότερους ρυθμούς στον κόσμο, κατά μισό εκατομμύριο το χρόνο. Πρόκειται για κόσμο που έρχεται από την επαρχία, ελπίζοντας ότι μέσα στην αχανή μεγαλούπολη κάπως θα τα βολέψει καλύτερα από τη φτώχεια της υπαίθρου. 

Τώρα το καθεστώς που στήθηκε πάνω στην πλάτη της για να φέρει “τάξη και ασφάλεια” του κλέβει το ψωμί. Οι Επαναστάτες Σοσιαλιστές της Αιγύπτου σε ανακοίνωσή τους χαιρετίζουν τις κινητοποιήσεις και λένε: “Οι εκατοντάδες και χιλιάδες που πήραν μέρος στις διαδηλώσεις σήμερα δίνουν το παράδειγμα για το πώς να παλέψουμε το καθεστώς. Το καθεστώς κλέβει το καθημερινό ψωμί για να προστατεύσει τα κέρδη και τα μερίδια των μεγάλων επιχειρήσεων. Ο κατασταλτικός μηχανισμός σταματάει όποιον μιλήσει ενάντια στις πολιτικές εξαθλίωσης που έχει επιβάλει το καθεστώς, πιστεύοντας ότι έτσι δεν θα υπάρξει λαϊκή αντίσταση”.

Οι περιορισμοί στο ψωμί είναι κομμάτι μιας σειράς επιθέσεων που προωθεί το καθεστώς Σίσι και αποτελούν τμήμα των προαπαιτούμενων του ΔΝΤ για να δώσει ένα δάνειο 12 δις δολάρια. Πριν από τέσσερα φύλλα της Εργατικής Αλληλεγγύης γράφαμε για την απεργία στις υφαντουργίες της Μαχάλα, που σχετίζονται και με την κατάργηση των επιδοτήσεων στις κρατικές βιομηχανίες, κατ’ απαίτηση του ΔΝΤ ξανά. 

Εκείνες τις μέρες η Κριστίν Λαγκάρντ έδινε τα συγχαρητήριά της στον Σίσι για τα επιτεύγματά του. Τώρα το ΔΝΤ ξαναέχει παράπονα και ζητάει ακόμη μεγαλύτερες περικοπές στα επιδοτούμενα καύσιμα, στο γκάζι και το πετρέλαιο, ό,τι πιο βασικό έχουν τα εκατομμύρια των πιο φτωχών για να ζεσταθούν το χειμώνα και να μαγειρέψουν. Στο μεταξύ η κυβέρνηση από το Σεπτέμβρη έχει επιβάλει ΦΠΑ στα προϊόντα και η αιγυπτιακή λίρα έχει χάσει τη μισή περίπου αξία της.

Μεγάλη μοιρασιά

Αυτό είναι το καθεστώς που αποτελεί υποτίθεται το βράχο σταθερότητας που στήριξαν οι ιμπεριαλιστές όλων των προελεύσεων για να καθυποτάξουν την Αραβική Άνοιξη. Στο μεταξύ στη Συρία, όπου ο πόλεμος συνεχώς βρίσκεται στα τελειώματα και ποτέ δεν τελειώνει, οι ΗΠΑ έστειλαν 400 πεζοναύτες στο Βορρά εν όψει της μεγάλης μοιρασιάς. Αμερικάνικη συμμετοχή υπήρχε όλα αυτά τα χρόνια, αλλά όχι ανοιχτή ανάπτυξη δυνάμεων, έστω και μερικών εκατοντάδων. 

Ο Ομπάμα είχε το σύνδρομο του Ιράκ και φοβόταν να παγιδευτεί στη Συρία. Ο Τράμπ δήλωνε ότι θέλει ακόμη μεγαλύτερη φυγή από τη Μέση Ανατολή, αλλά η κατάσταση τους τραβάει σαν αράχνη στον ιστό της. Όλες οι δυνάμεις που έχουν βάλει χέρι στη Συρία έχουν μπροστά τους όχι μόνο την “τελική” μάχη με το “Ισλαμικό Κράτος” αλλά τους ανταγωνισμούς μεταξύ τους για το ποιος θα πάρει τι. Σε μια μικρή γεωγραφική περιοχή βρίσκονται συγκεντρωμένοι στρατοί και πολιτοφυλακές που δίνουν αναφορά σε μια ντουζίνα διαφορετικές μικρές και μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Κατά τύχη μέχρι στιγμής δεν έχει ξεσπάσει μεγαλύτερη σύγκρουση ανάμεσά τους.

Η λεγόμενη “τελική” μάχη είναι η μάχη της Ράκκα, της “πρωτεύουσας του Ισλαμικού Κράτους”. Και κανείς πλέον δεν μπορεί να κάνει προβλέψεις για τη διάρκεια. Η μάχη της Μοσούλης ξεκίνησε πέρσι το καλοκαίρι και ακόμη συνεχίζεται. Οι διεθνείς οργανισμοί τονίζουν αυτές τις μέρες ότι το 2016 τα μικρά παιδιά πλήρωσαν με τη ζωή τους περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά τον πόλεμο στη Συρία. Οι μακάβριες στατιστικές δεν θα τελειώσουν από μόνες τους. 

Η μόνη δύναμη που μπορεί να βάλει τέλος είναι η δύναμη των από τα κάτω, των ανθρώπων που ξεσηκώνονται στις ουρές των φούρνων στο Κάιρο και όλων εμάς που ξεσηκωθήκαμε το περασμένο Σάββατο ενάντια στο ρατσισμό, τους φασίστες και τον Τραμπ.