Ήδη από τις πρώτες μέρες αυτής της τόσο κουτσουρεμένης προεκλογικής περιόδου ο Βενιζέλος και ο Σαμαράς έχασαν το πρώτο τους στοίχημα. Και οι δυο θα ήθελαν μια «παραδοσιακή» προεκλογική κόντρα ανάμεσα στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Αντί γι’ αυτό, όλοι σχεδόν οι σχολιαστές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό συμφωνούν ότι αυτό που παίζεται δεν είναι μια «αυτοδυναμία» της ΝΔ ή ένα κλείσιμο της ψαλίδας από το ΠΑΣΟΚ, αλλά αν το άθροισμα και των δυο μαζί θα είναι σε θέση να στηρίξει μια νέα συγκυβέρνηση.
Γι’ αυτό, στο κέντρο της προεκλογικής εκστρατείας και των δυο βρίσκεται η επίθεση στην Αριστερά.
Το πρώτο κόλπο που σκέφτηκαν ήταν να παίξουν το χαρτί του ρατσισμού φουσκώνοντας τον μπαμπούλα του «λαθρομετανάστη» με μπόλικες ψευτιές για «υγειονομικές βόμβες» και «καλπάζουσα εγκληματικότητα» που πρέπει να αντιμετωπιστεί με στρατόπεδα συγκέντρωσης. Δεν τους νοιάζει αν με αυτόν τον τρόπο πριμοδοτούν τα πιο ακραία κατακάθια του νεοναζισμού σαν τη Χρυσή Αυγή. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να ανακόψουν το ρεύμα προς την Αριστερά που επιμένει ταξικά και λέει ότι για τη φτώχεια και την εξαθλίωση φταίνε οι τραπεζίτες, η τρόικα και οι κυβερνήσεις τους.
Ωστόσο, τα ρατσιστικά ψέματα έχουν κοντά ποδάρια. Στη Γαλλία ούτε η υστερία της Τουλούζης δεν κατάφερε να σώσει τον Σαρκοζί που βλέπει την αριστερά να ενισχύεται.
Έτσι, Βενιζέλος, Σαμαράς και οι βαρόνοι των μίντια στηρίζουν τώρα τις ελπίδες τους στην κινδυνολογία για την «ακυβερνησία». Η Αριστερά δεν μπορεί να κυβερνήσει, μας λένε, πρώτον γιατί είναι διασπασμένη και δεύτερον γιατί είναι «εξωπραγματική» (παλιά το λέγαν «αιθεροβάμονες»). Άρα, όσο οργισμένοι κι αν είστε, δεν έχετε άλλη επιλογή παρά να ξαναδώσετε την κυβέρνηση σε αυτούς που θέλουν και ξέρουν να κυβερνήσουν.
Σε αυτό το γήπεδο θα κριθεί η μάχη των εκλογών και πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι: κάθε ψήφος για το δίδυμο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και τα πιθανά δεκανίκια τους τύπου Μπακογιάννη, Καμμένου και Καρατζαφέρη είναι μια λευκή επιταγή για τους καπιταλιστές για να γράψουν όσα δισεκατομμύρια θυσίες θέλουν σε βάρος των εργαζόμενων στο Μνημόνιο νούμερο 3 που έρχεται μετά τις εκλογές. Όποιος πιστεύει ότι ο Τσοχατζόπουλος ήταν ο μόνος από αυτό το σινάφι που πουλήθηκε για μερικά εκατομμύρια ευρώ είναι πολύ αφελής.
Η πραγματική ελπίδα για να γλυτώσουμε από αυτόν τον εφιάλτη βρίσκεται στην ενίσχυση της Αριστεράς και μάλιστα της πιο ξεκάθαρα αντικαπιταλιστικής αριστεράς, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Συλλογική δύναμη
Η Αριστερά από τη φύση της είναι η πολιτική δύναμη που δεν περιορίζει τις φιλοδοξίες της στο να στείλει μερικά στελέχη της σε υπουργικούς θώκους. Στηρίζει και στηρίζεται στον κόσμο που κατεβαίνει στους δρόμους φωνάζοντας «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και αυτό το δίκιο θέλει να επιβάλει με τη συλλογική δύναμη της εργατικής τάξης.
Σε τέτοιες συνθήκες, είναι τραγικό η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να επιλέγει το δρόμο των επιθέσεων στο ΚΚΕ. Ξεφυλλίζεις την Αυγή και βρίσκεις πιο πολλές επιθέσεις στην υπόλοιπη αριστερά παρά π.χ. στον Καμμένο που παριστάνει την «αντιμνημονιακή» δύναμη. Ο πρώην εκπρόσωπος τύπου Καρίτζης προχώρησε και σε ειρωνίες του στιλ «Το ΚΚΕ στην Αντιπολίτευση, ο λαός στη χρεοκοπία». Προφανώς προτιμάει τις παλιές πασοκικές αυταπάτες του τύπου «Ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία».
Κανένας αριστερός υπουργός, όσο τίμιος και έμπειρος κι αν είναι, δεν μπορεί να επιβάλει το δίκιο των εργατών μέσα από μηχανισμούς σαν το κοινοβούλιο που είναι φτιαγμένοι να υπηρετούν τα συμφέροντα των καπιταλιστών. Μόνο οι ίδιοι οι εργάτες με τη συλλογική δράση μπορούν να το εξασφαλίσουν αυτό, όπως έχει αποδειχθεί ξανά και ξανά στην ιστορία. Δεν έχουμε ξεχάσει τι έκαναν οι καπιταλιστές στον Αλιέντε πριν από σχεδόν σαράντα χρόνια, ούτε τι απέγιναν οι αριστερές κυβερνήσεις που πήραν το δρόμο του συμβιβασμού για να αποφύγουν την τύχη του.
Αν υπάρχει μια αριστερή κριτική για την ηγεσία του ΚΚΕ, αυτή έχει να κάνει με το γεγονός ότι όλες οι υποσχέσεις του για «λαϊκή εξουσία» εξακολουθούν να περνάνε μέσα από τον κοινοβουλευτικό δρόμο. Μόνο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ βάζει ξεκάθαρα την προοπτική ότι οι αντικαπιταλιστικές ανατροπές που απαιτούνται για να βγούμε από την κρίση μπορούν να επιβληθούν με εργατικό έλεγχο παντού – από το χώρο δουλειάς μέχρι την κεντρική εξουσία.
Γι’ αυτό, η επιλογή να στηρίξουμε και να ψηφίσουμε ΑΝΤΑΡΣΥΑ δίνει νέα ορμή στην Αριστερά. Δίνει εκείνη την ποιοτική ενίσχυση που μπορεί να μετατρέψει το ποσοτικό ανέβασμα της Αριστεράς σε νικηφόρα δύναμη.