Οι εθνικιστές δεν ήταν η μόνη επαναστατική αντιπολίτευση στη Βολιβία. Το Επαναστατικό Εργατικό Κόμμα (POR) ήταν μια από τις μεγαλύτερες τροτσκιστικές οργανώσεις στον κόσμο. Τον καιρό της επανάστασης το POR ήταν μεγαλύτερο από το σταλινικό PIR, από το οποίο είχαν διασπαστεί. Και είχε πραγματική επιρροή στα ορυχεία και στην εργατική τάξη. Το 1946 είχε κατάφερε κερδίσει την υποστήριξη των συνδικάτων των ορυχείων σε βάρος του MNR. Αυτή η αλλαγή έγινε με βάση τις “Θέσεις του Πουλακάγιο”, μια σειρά τακτικά αιτήματα με τα οποία έγινε προσπάθεια να εφαρμοστεί το μεταβατικό πρόγραμμα του Τρότσκι στις συνθήκες της Βολιβίας.
Όμως, ενώ το POR ήταν πολύ καχύποπτο απέναντι στους εθνικιστές, είχαν στηριχτεί υπερβολικά στους συνδικαλιστές ηγέτες για την προώθηση των αιτημάτων, ιδιαίτερα στον Χουάν Λετσίν, τον εργάτη που έγινε υπουργός. Ο Λετσίν χρησιμοποίησε τη δύναμη των μεταλλωρύχων για να προωθήσει τη δική του επιρροή μέσα στην κυβέρνηση του MNR.
Το POR έδωσε την πρωτοβουλία των κινήσεων στους ηγέτες των συνδικάτων που με τη σειρά τους την έδωσαν στην κυβέρνηση. Σε σύντομο διάστημα, η εξέγερση είχε περιοριστεί και το POR υπέστη κυνηγητό και διώχθηκε από τα συνδικάτα.
Τα διδάγματα είναι σημαντικά. To POR στήριξε τις ελπίδες του στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία για να υλοποιηθεί η στρατηγική του, αντί να κοιτάξει προς την δύναμη των ίδιων των εργατών.
Ήταν ένα κόμμα γνήσια ριζωμένο στην τάξη, αλλά στο τέλος δεν έκανε το κρίσιμο βήμα να χτίσει μια μαζική επαναστατική οργάνωση που θα μπορεί να δρα ανεξάρτητα.