Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η μπροσούρα του Ιδρύματος Ωνάση που κυκλοφορεί παρουσιάζοντας τις τελικές μελέτες, δίνει μια πολύ όμορφη εκ πρώτης όψεως πρωτοβουλία που θα γεμίσει (;) το κέντρο με πράσινο- 800 δέντρα στο σύνολο- και θα διαμορφώσει πεζόδρομους, δυο τρία πάρκα, μοντέρνα συντριβάνια και θα αξιοποιήσει μερικές εγκαταλελειμμένες τρύπες.
Για τη μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου που μένει ή δουλεύει στις γειτονιές του κέντρου και γύρω από αυτό, οι δυσκολίες θα είναι περισσότερες από τη χαρά του να βλέπεις ψηλούς πλάτανους στην πεζοδρομημένη Πανεπιστημίου. Ένα εύλογο ερώτημα είναι: ευδοκιμεί ο πλάτανος σε τέτοιο κλίμα; Η πεζοδρόμηση είναι ένα από τα σημαντικά ζητήματα καθώς ενώ οι υπεύθυνοι υπόσχονται καλύτερες συγκοινωνίες για να αποκαταστήσουν τη δυσκολία πρόσβασης, η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική.
Η αλήθεια είναι πως η υποβάθμιση του κέντρου και των τριγύρω περιοχών είναι άμεσα συνδεδεμένη με την κρίση και τα μνημόνια. Από το 2008 μέχρι σήμερα έχουν κλείσει σχεδόν τα μισά καταστήματα λόγω των πολύ ψηλών ενοικίων και της κατακόρυφης πτώσης των εσόδων. Μια σειρά από κτίρια υπηρεσιών -όπως τα νοσοκομεία που έκλεισαν- έχουν αδειάσει, ενώ στο πλάνο μπαίνουν και δεκάδες άλλα που θα προκύψουν από κλεισίματα οργανισμών όπως τα βρεφοκομεία του δήμου. Πολύ συνηθισμένη εικόνα όταν περπατάς στο κέντρο είναι τα δεκάδες άδεια κτίρια με τους δεκάδες άστεγους από έξω που δε μπορούν όμως να μπουν μέσα. Μια εικόνα που αναδεικνύει τον παραλογισμό του συστήματος σε όλο του το μεγαλείο. Το κυνήγι για το κέρδος απαγορεύει στο να δοθούν άμεσες λύσεις στα καθημερινά προβλήματα.
Τα θύματα παρουσιάζονται ως θύτες. Αυτή είναι η αιτία που εδώ και χρόνια η κάθε κυβέρνηση προσπαθεί να στρέψει τα μάτια του κόσμου αλλού, εξαπολύοντας μια ολόκληρη προπαγάνδα- όχι μόνο λεκτική αλλά και κατασταλτική- υποστηρίζοντας πως τα προβλήματα είναι οι μετανάστες μικροπωλητές στους πεζόδρομους, η ανομία από τα στέκια των Εξαρχείων, οι τοξικοεξαρτημένοι που δεν έχουν που να απευθυνθούν για βοήθεια.
Χρειάζεται να θυμηθούμε πως στο στόχαστρο της επίθεσης έχουν μπει επανειλημμένα οι μετανάστες που ζουν κι εργάζονται στο κέντρο, με τα ρατσιστικά πογκρόμ αστυνομίας και φασιστών, κατηγορούμενοι ως υπαίτιοι για την εγκληματικότητα. Στην ίδια μοίρα τα θύματα της πορνείας και της ηρωϊνης την ίδια στιγμή που οι μεγαλέμποροι ή οι συμμορίες trafficking συνεχίζουν να δρουν ανενόχλητοι.
Κυκλοφοριακό χάος
Αντίστοιχα οι διαδηλώσεις των απεργών και της νεολαίας που από τη δεκαετία του '90 οι κυβερνήσεις προσπαθούν να μπλοκάρουν λέγοντας πως δημιουργούν κυκλοφοριακό χάος. Κάτι τέτοιο όχι απλά δεν το έχουν καταφέρει, αλλά αντίθετα το κίνημα δείχνει όλο και πιο δυνατά κάθε φορά πως ούτε τα χημικά και οι συλλήψεις, ούτε καν οι απαγορεύσεις σταματούν τον κόσμο από το να κλείνει το κέντρο και να διαδηλώνει.
Το κυκλοφοριακό χάος στην Αθήνα είναι καθημερινό φαινόμενο. Αιτία είναι οι μαζικές απολύσεις- διαθεσιμότητες στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Για να μπορέσουν να βγουν τα νούμερα των περικοπών, έχουν καταργηθεί ολόκληρες γραμμές λεωφορείων, έχει μειωθεί πολύ ο αριθμός οδηγών και τεχνικών του μετρό και του τρένου. Η ύπαρξη λωρίδας ποδηλάτου ή η επέκταση του τραμ δε θα λύσουν το πρόβλημα. Ο κόσμος που θέλει να διασχίσει το κέντρο για να πάει στη δουλειά του θα χρειάζεται πολλή περισσότερη ώρα και ταλαιπωρία καθώς το κέντρο θα είναι ουσιαστικά αποκλεισμένο μόνιμα.
Χρειαζόμαστε ανάπλαση του κέντρου, χρειαζόμαστε ελεύθερους χώρους, λιγότερη μόλυνση και ούτω καθεξής αλλά ξέρουμε πολύ καλά πως ο μόνος τρόπος για να τα αποκτήσουμε είναι ο δρόμος του αντικαπιταλισμού. Η στήριξη του κάθε απεργιακού αγώνα για το δικαίωμα στη δουλειά, η αντιρατσιστική πάλη για να διώξουμε τους φασίστες από το κέντρο και από παντού, ο εργατικός έλεγχος στην παραγωγή για τη βελτίωση των εργασιακών συνθηκών και τον περιορισμό της μόλυνσης. Χρειάζεται να δυναμώσουμε το κίνημα που παλεύει ενάντια στον παραλογισμό του καπιταλισμού για να φτιάξουμε μια κοινωνία με τις ανθρώπινες ανάγκες στο κέντρο, ανάγκες και λύσεις που θα τις καθορίζουμε συλλογικά κι όχι ο κάθε Παπαδημητρίου του Ιδρύματος Ωνάση.