Δυο πράγματα έκαναν τον Μπεν να ξεχωρίζει από τους συνηθισμένους πολιτικούς του Εργατικού Κόμματος. Το πρώτο ήταν ότι αντί να ξεκινήσει από ταπεινή καταγωγή και στη συνέχεια να γίνει κομμάτι των προνομιούχων, ο Τόνι Μπεν ξεκίνησε από αριστοκρατική καταγωγή και την απαρνήθηκε. Παραιτήθηκε από τον τίτλο του υποκόμη που κληρονόμησε το 1963 και αγωνίστηκε για την κατάργηση της βουλής των Λόρδων.
Το δεύτερο ήταν η πορεία του από τα δεξιά προς τα αριστερά, σε αντίθεση με τους καριερίστες της σοσιαλδημοκρατίας. Ο παλιός ηγέτης και πρωθυπουργός του Εργατικού Κόμματος Χάρολντ Γουίλσον παραπονιόταν ότι ο Τόνι Μπεν «γίνεται πιο ανώριμος όσο μεγαλώνει».
Ο Μπεν υπηρέτησε ως υπουργός στις κυβερνήσεις Γουίλσον και Κάλαχαν στις δεκαετίες του 1960 και ’70, κυβερνήσεις που στράφηκαν ενάντια στους εργαζόμενους. Στην υπουργική του θητεία υιοθέτησε μέτρα όπως οι «συμφωνίες παραγωγικότητας» που υπονόμευσαν τη δύναμη των συνδικάτων και την ενότητα των ανθρακωρύχων. Αλλά στη συνέχεια στράφηκε προς τα αριστερά και αναδείχθηκε ως ηγέτης της αριστερής πτέρυγας του κόμματος. Στην ομιλία του στο συνέδριο του 1980 δήλωνε «Μια μελλοντική κυβέρνηση των Εργατικών θα προχωρούσε μέσα σε λίγες μέρες να εθνικοποιεί βιομηχανίες, να ελέγχει τις κινήσεις κεφαλαίων και να εφαρμόζει τη βιομηχανική δημοκρατία. Μέσα σε μερικές βδομάδες θα έφερνε πίσω στη βουλή τις εξουσίες που έχουν εκχωρηθεί στις Βρυξέλλες και θα καταργούσε τη βουλή των Λόρδων». Σε μια σύγκρουση με τους βαρόνους των ΜΜΕ δήλωνε «Όταν απεργούν οι εργαζόμενοι στους δήμους έχουμε σκουπίδια στους δρόμους, όταν απεργούν οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ απαλλασσόμαστε από τα σκουπίδια».
Κινήματα
Όμως, το 1983 ο Μπεν έχασε τη μάχη για την υπαρχηγία του Εργατικού Κόμματος. Οι ηγεσίες στράφηκαν όλο και πιο δεξιά με αποκορύφωμα τον Τόνι Μπλερ. Αντίθετα, ο Τόνι Μπεν ασχολήθηκε με τις καμπάνιες και τα κινήματα: στήριξε την απεργία των ανθρακωρύχων το 1984-85, τον αγώνα για την αποχώρηση των βρετανικών στρατευμάτων από τη Βόρεια Ιρλανδία, το κίνημα των γυναικών, το κίνημα ενάντια στο ρατσισμό και τον φασισμό.
Πάνω απ’ όλα όμως πρωτοστάτησε στο αντιπολεμικό κίνημα: ενάντια στον πόλεμο της Θάτσερ στα νησιά Φόκλαντς το 1982, τον πόλεμο του Περσικού Κόλπου το 1990, τον βομβαρδισμό της Σερβίας από το ΝΑΤΟ το 1999, την επέμβαση στο Ιράκ το 2003. Από το 2005 μέχρι το θάνατό του ήταν πρόεδρος της Συμμαχίας Σταματήστε τον Πόλεμο στη Βρετανία.
Σαν επαναστάτες, διαφωνούσαμε με τον Τόνι Μπεν σε βασικά ζητήματα. Εμείς δεν πιστεύουμε ότι ο σοσιαλισμός μπορεί να έρθει από το κοινοβούλιο. Εκείνος έμεινε πιστός στο Εργατικό Κόμμα ακόμη και όταν συμμετείχε σε κινήματα που συγκρούονταν με την ηγεσία του. Αν το 2003 είχε προχωρήσει σε ρήξη, θα μπορούσε να είχε αλλάξει το πολιτικό τοπίο. Αλλά η υπενθύμιση των διαφωνιών μας δεν αναιρεί το γεγονός ότι ο Τόνι Μπεν αφιέρωσε τη ζωή του στην πάλη για έναν καλύτερο κόσμο.
Τζον Μόλινιε