Στα σκουπίδια έστειλε μαζικά ο κόσμος στην Καταλωνία όλες τις απειλές και την καταστολή του ισπανικού κράτους τη βδομάδα που πέρασε. Η γενική απεργία την Τετάρτη 8 Νοέμβρη και μια διαδήλωση χωρίς τέλος το Σάββατο 11 του μήνα έστειλαν το μήνυμα ότι κανείς δεν πάει σπίτι του, κανείς δεν φοβάται ούτε τα γκλοπ ούτε τα δικαστήρια, και πως το κίνημα στην Καταλωνία δεν έχει μείνει ακέφαλο επειδή φυλάκισαν την κυβέρνηση, αντίθετα βρίσκει το δρόμο να αυτοοργανωθεί.
Η γενική απεργία της Τετάρτης ήταν μια μεγάλη πρόκληση για το κίνημα. Από τεχνικής άποψης δεν ήταν μια κανονική “γενική απεργία”, αλλά μετατράπηκε σε κάτι πολύ ευρύτερο. Τα μεγάλα συνδικάτα, CCOO και UGT, δεν στήριξαν και δεν συμμετείχαν. Είχε μείνει μόνη της η Ιντερσιντικάλ-CSC, ένα μικρό συνδικάτο, να καλεί σε γενική απεργία και να βρίσκεται και αντιμέτωπη με τον καταλανικό σύνδεσμο βιομηχάνων που την έσερνε στα δικαστήρια. Κάποια από τα υπόλοιπα ριζοσπαστικά συνδικάτα, όσα πρόλαβαν να κάνουν συνελεύσεις, κάλεσαν απεργία στο πλευρό της Ιντερσιντικάλ. Όμως, αυτό που άλλαξε τα δεδομένα ήταν η δράση των Επιτροπών Υπεράσπισης της Ρεπούμπλικα (CDR) που έχουν ξεπηδήσει σε σχεδόν 200 σημεία της Καταλωνίας. Με ανοιχτές συνελεύσεις σε πόλεις και χωριά, οι CDR αγκάλιασαν το αίτημα για γενική απεργία που είχε έρθει από τα κάτω και το έκαναν δική τους υπόθεση. Ανέλαβαν την αφισοκόλληση, την ενημέρωση, την οργάνωση των πούλμαν και τις απεργιακές φρουρές. Οι μεγάλες πολιτικές οργανώσεις του κινήματος της ανεξαρτησίας (Καταλανική Εθνοσυνέλευση και Όμνιουμ) αναγκάστηκαν να δηλώσουν την υποστήριξή τους. Τα δικαστήρια απέρριψαν την τελευταία στιγμή το αίτημα να βγει παράνομη η απεργία.
Δύναμη
Το αποτέλεσμα ήταν ακόμη πιο παράδοξο από την απεργία της 3ης του Οκτώβρη. Στις 3 του Οκτώβρη τα μεγάλα συνδικάτα είχαν καλέσει σε συμβολικές δίωρες στάσεις εργασίας σε συνεννόηση με την εργοδοσία και έτσι επιχείρησαν να ελέγξουν τα όρια της απεργίας. Τώρα, δεν καλούσαν τίποτα, αλλά έφτασε να απεργούν τα ΜΜΕ, το 80% της εκπαίδευσης, ένα μεγάλο μέρος της υγείας και το 40% του υπόλοιπου δημόσιου τομέα. Στις κεντρικές συγκεντρώσεις ο κόσμος έκραξε τους γραφειοκράτες που εμφανίστηκαν να βγάλουν λόγους χωρίς να έχουν καλέσει απεργία. Η δύναμη της απεργίας ξεπέρασε κατά πολύ τα όρια της αριθμητικής συμμετοχής. Ολόκληρη η Καταλωνία παρέλυσε, και πρώτα και κύρια η Βαρκελώνη, από τη δύναμη του κόσμου στους δρόμους με πρώτη τη νεολαία. Οι φοιτητικές συνελεύσεις είχαν αναλάβει να διακόψουν την κυκλοφορία στους πιο κεντρικούς δρόμους. Την ίδια στιγμή οι CDR απέκλειαν τις μεγάλες εθνικές οδούς και τις σιδηροδρομικές γραμμές στην επιχείρηση “Σύνορα” όπως την ονόμασαν. Έκοψαν τη σύνδεση ταυτόχρνα και προς τη Γαλλία, την Ανδόρρα και προς την Αραγονία και τη Βαλένσια. Η αστυνομία έτρεχε και δεν έφτανε για να ανοίξει τους δρόμους.
Στο κέντρο της Βαρκελώνης τα πράγματα κινούνταν σε ρυθμούς εξέγερσης. Μεγάλες προσυγκεντρώσεις έφευγαν ξαφνικά και κατευθύνονταν στους σιδηροδρομικούς σταθμούς, συγκρούονταν με την αστυνομία, άνοιγαν τους κλοιούς και σταματούσαν την κυκλοφορία των τρένων. Ο κόσμος ξεχυνόταν από τις αποβάθρες μέχρι έξω τα πεζοδρόμια -καμιά αστυνομική δύναμη δεν μπορούσε να επιβάλει την “τάξη”. Και το Σάββατο, η απάντηση στο ποιος ελέγχει τους δρόμους της Καταλωνίας ήταν αποστομωτική. Η αστυνομία έδωσε επίσημη εκτίμηση για 750 χιλιάδες κόσμο που φώναξε “λευτεριά στους πολιτικούς κρατούμενους”, “κάτω το άρθρο 155 και η καταστολή” και “Ανεξαρτησία”. Κανείς δεν πιστεύει πλέον ότι οι εκλογές της 21ης Δεκέμβρη θα λύσουν το πρόβλημα του Ραχόι και του βασιλιά Φίλιππου.